Van de Kaart [The Rum Diary première]

Dit Gonzoverslag berust op louter waargebeurde feiten.

Een verre echo galmt in het onderbewustzijn. “ja hij is daar ga maar naar hem toe”. Wie is dat in godsnaam? De deur zwaait open en daar staat de Meltyman. Neef annex grote broer annex trouwe strijder in het Amsterdamse nachtleven. Gedesorienteerd vraag ik wat hij komt doen? “Ik had een gemiste oproep van je en een fiks aantal verontrustende sms’jes vanmorgen op mijn telefoon staan. Daarnaast neem je je telefoon niet op lul”. Als een hittegolf stroomt er informatie weer naar binnen. Als een razendsnelle reconstructie worden de grote lijnen van de vorige avond met zwarte inkt weer teruggeschetst. Paniekzweet breekt me even uit die op onvoorstelbare snelheid omschakelt naar een melige bulderlach.

“Godverdomme”, antwoord ik. Een paar uur eerder hing ik nog boven een porceleinen pot, een tevergeefse poging tot kotsen te doen. De spierpijn is het gevolg van veelvuldig van mijn fiets vallen. Ik zie mezelf nog zitten op een paar stoeltjes voor een kroeg op Koningsplein, mijn neef smeken om hulp, overtuigd dat de overtocht naar mijn huis in Noord mij fataal zal worden. Maar ik ben thuis in deze beschamende positie tegenover de Meltyman die even polshoogte komt nemen van de fysieke en vooral mentale toestand van zijn drie jaar jongere neefje. Ik hijs mezelf snel in een trainingsbroek en lok hem weg uit mijn meurende hol des verderf richting de keuken. “Je was extreem dronken gisternacht maar ik voelde dat ik het veld moest ruimen anders zou ik je cockblocken bij een meisje waar je mee in gesprek was”, legt hij uit. “Maar nu ik zo de berichten las had ik je beter niet alleen kunnen laten”. Ik hoor hem aan maar besluit eerst prioriteiten stellen en mijn spullen na te gaan. Mijn jas ligt op de grond in de huiskamer inclusief een paspoort, telefoon en een lege portefeuille. Tot zo ver geen te grote verliezen dus. “koffie?” vraag ik aan de Meltyman.

De aanvang van deze avond is als volgt. Uitgeverij  Lebowski Publishers heeft na jaren besloten het boek The Rum Diary van Hunter S. Thompson te vertalen voor de Nederlandse markt. Door de recente verfilming met Johnny Depp in de hoofdrol heeft de vertaling blijkbaar eindelijk de potentie om ook in de Nederlandse letteren wat geld op te leveren. Vanavond geeft deze frisse uitgever een screening van de film in Hotel V. Wij van Van de Kaart zijn daar uiteraard bij aanwezig. Dat is aan onze stand verplicht!

Een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Rudolph Leuverink is vanavond niet van de partij. Hij mompelde nog iets over een bedrijfsfeestje met lekkere wijven, maar in werkelijkheid ligt de intimidatie van de vorige ronde hem nog iets te vers in het geheugen. Ook zijn verlies vastgesteld op zo een 700 euro van de vorige keer speelt daarin naar alle waarschijnlijkheid een doorslaggevende rol. Ook Vial doet niet mee en blijft veilig in zijn Brabantse heimat hangen vanavond. Nieuwe versterking komt vanavond in de vorm van de Meltyman. Een terrechte aanwinst waar hij net als mijzelf een groot liefhebber is van een combinatie van drank en gonzojournalistiek. Wel is het even gokken vanavond want hij zal zich naar binnen moeten lullen waar zijn reservering van een plaatsje nog niet honderd procent zeker is. Oud gediende Zombiekees en Monnaak zijn uiteraard wel weer aanwezig.

Als ik aankom heeft de Meltyman zich al keurig naar binnen gesmieselt, met zijn vriendin als plus een daar nog bovenop. Well played sir, maar de eerste vlaag van deceptie tikt ons meteen alweer om de oren. Monnaak ging er vanuit dat de rum vanavond kosteloos zou zijn. Niets is minder waar. Gelukkig is er een bank aan de overkant waar we onze flappen kunnen tappen. De tweede teleurstelling is het feit dat we op een gemiddelde flatscreen vanavond naar de film zullen kijken. Geen groot doek of zelfs een beamer komt hieraan te pas. Akai videolezers. “Hebben die wel blu-ray spelers?” vraagt Zombiekees zich terrecht af. "Nee man die zijn al failliet sinds 1950, antwoordt Monnaak. Maar hopelijk maakt de film alles goed. Een film overigens waar ik al godverdomme drie jaar op heb zitten wachten. Tonio van der Heijden leefde nog toen we uitkeken naar de komst van deze film. Onder het kijken van de fillm moet ik dankzij het personage Bob Sala ook weer aan mijn persoonlijke fotograaf denken. Godverdomme wat mis ik die klootzak!

achtergrond: Zombiekees, Hanna Bervoets,
Kurt Novells & Monnaak. foto: Nico Dijkshoorn

Er hangt een vreemde vibe van teleurstelling in de lucht en niet omdat we moeten betalen voor onze drank of op fletse schermen naar de screening moeten kijken. Er zijn andere zaken aan de gang die de moed in mijn schoenen doen zinken. Stap voor stap begint mijn aangeboren cynisme de overhand van mijn zuinig gespaarde positiviteit te krijgen. De dame aan de bar ontbreekt het aan de Nederlandse taal. Dat is niet erg met Engels komen we er ook wel uit. Ze kan echter daarnaast ook niet hoofdrekenen. Terwijl 2,50 per flesje bier niet zo moeilijk zou moeten zijn. Ook als ik mn eerste liters bier kwijt wil valt mij op dat het scheidingswandje tussen urinors en wasbak doorzichtig is. Wat voor verdomde nut heeft dat hele scheidingswandje dan in godsnaam?! Maar er is meer vanavond dat mijn irritatie doet vergroten. Zo mag Henk van Straten voor de film, bij de onderbreking van de film en na de film even een woordje spreken. Over dat hij niet bij de Nieuwe Revu had gewerkt als het niet om Hunter ging. Ook een leuk feitje tussendoor dat Hunter stukken van beroemde schrijvers overschreef om te leren schrijven. Godverdomme van Straten vertel dit soort feitjes gewoon goed en vertel dat hij het hele boek The Great Gatsby overtypte om te voelen hoe het was om een meesterwerk te schrijven.

Mijn teleurstelling komt al vroeg.
foto: Hotel V

Deze screening heeft vanavond een handjevol Bekende Nederlanders over de vloer. Nico Dijkshoorn, James Worthy en Henk van Straten zullen tijdens de afterparty nog spreken. Arie Boomsma, Otto Wichers (Lucky Fons III), Wende Snijders en Hanna Bervoets zijn ook gespot. De laatste heeft plaats voor mij genomen en haar stoel een meter naar achteren geschoven. Als ik haar beleefd vraag of ze iets naar voren kan en mijn lange benen niet opgevouwen hoeven te blijven reageert ze geërgerd. Ow wat is het gelijk weer duidelijk hoe het eraan toegaat hier in bekend Nederland. Ik probeer me er niet meer aan te ergeren. Bekende Nederlanders zijn ook maar mensen en die behoor ik ook net zo te beoordelen. Helaas naarmate vanavond de drankconsumptie omhoog gaat, ga ik toch ongenadigd de mist in.

De film op deze fletse schermen valt uiteindelijk zeer tegen. Daar heb je dan als fan drie jaar naar uit zitten kijken. Tonio draait zich op dat moment vier keer om in zijn graf. Het constant passeren van trams buiten doet daar ook niet veel goed aan. Ook Monnaak die rechts van mij alleen maar “berig” mompelt iedere keer als Amber Heard op het scherm verschijnt begint lichtelijk te ergeren. Na de pauze neem ik daarom maar plaats hogerop naast de Meltyman die na een uur van binnen huilen en mij SMS’en nu zijn ongenoegen in mijn oor blijft fluisteren. Van het boek zelf is niet heel veel meer over. Wat over is, wordt in een heel laag tempo verbeeld en is nergens echt spannend. Twee scenes met de locals van San Juan brengt het gevoel uit het boek nog het beste naar boven. Waarom het alterego van Thompson Yeamon volledig uit de film is geschreven blijft ook een raadsel. Deze vroege Dokter Gonzo zorgde nog voor wat leven in de brouwerij. Amber Heard die normaal gesproken niet opkijkt van een beetje naakt blijft ook tactisch kuis met een reverse shot. De hele film lijkt verder geschoten zijn met een budget niet groter dan een Mediteraanse soap. Verder valt er af en toe te lachen om de film, maar het overgrote deel van de lachers zaten al in de trailer. Een aantal schrijfpassages zijn spot on en de LSD scene is nog een beetje surreal. Verder weinig Gonzo door de regisseur Bruce Robbinson, naar het schijnt ooit een groot alcoholist. Jammer.

foto: Monnaak

Na de screening gaan er minibar flesjes rum rondt. Ik en Meltyman maken er een paar soldaat door ze in een keer te atten. Monnaak en Melty’s vriendin weigeren en beginnen te miepen over mixen met Cola. Onze krachtpatserij doet onze mentale staat weinig goeds. De emotionele connotatie van de letterlijke verkrachting van Bruce Robbinsson en Depps (laastste als producer) naar de wijlen Thompson toe steekt nu pijnlijk in onze borstkas. De after met sprekers maakt het laatste beetje waardigheid finaal af.

Zombiekees lust wel een Rummetje
foto: Hotel V

James Worthy, de stotteraar,  laat Boomsma zijn stukje voorlezen. Een Amerikaan die Thompson ooit ontmoet heeft, loopt belangrijk te doen en matige liedjes te spelen op zijn gitaar. Hanna Bervoets luistert quasi-aandachtig naar twee lompe dichters. Is dit wat Nederland in nagedachtenis aan Hunter adoreerd? Een van de dichters maakt een sneer naar Crowded House. Fuck you van die band blijf je af! Henk van Straten denkt te weten wat gonzo is en begint een walgelijk stuk over fucking red bull blikjes. Steek die Taurine in je reet man! Meltyman stapt naderhand vol walging naar hem toe: “Laat je Hunter Tattoo eens zien poser”. Er staat een vage quote op zijn arm. “Waarom liet je niet Buy the ticket take the ride op je arm zetten?” vraagt Melty. Leuk voor als je weer eens iemand loopt te fisten. Van Straten reageerd verdedigend: “Misschien moet jij dat dan maar doen”. Melty slaat hem vervolgens verbaal om de oren “de blauwdruk staat op mn aars, moet je hem zien?”

Nico gaat verbaal hard!
foto: Hotel V

Redder uit onverwachte hoek is Nico Dijkshoorn. Zijn betoog gaat over de autobiografie van Thompson en hoe erg de werkelijke held moet zijn tegengevallen. Dijkshoorn spaart geen ziel van de man en boort Depp en alles eromheen finaal de grond in. Thompson is in de ogen van Dijkshoorn een vrouwen mishandelende loser die op het moment dat hij geen stijve meer kon krijgen met een laffe daad uit het leven stapte. Tot slot geeft hij ons als luisteraar nog een veeg uit de pan, want de echte fans hebben hem vanavond geen een keer onderbroken. Stil ben ik ervan en opeens slaat mijn slechte dronk per direct in. Het is dan godverdomme nog niet eens elf uur! Ik wil gaan rellen. Ik wil James Worthy in zijn kloten trappen en zelf een verhaal gaan afsteken. Ik wil de Gonzo zien vanavond! De grens over, alles tarten wat nep is aan deze avond inclusief die kutfilm! Uiteindelijk roep ik door Worthy zijn nawoord heen. De camera gaat nu op mij gericht. De officiële aftakeling is begonnen.

Monnaak, Kurt, Zombiekees & Meltyman.
foto: Geert Oosterwijk.

Even later stap ik op Nico Dijkshoorn af, schud hem de hand en deel hem mee, dat hij het laatste stukje Gonzo in deze hopeloze klote avond heeft gebracht. “dat was zo een beetje de intentie van mijn verhaal ja” antwoord hij met zijn nasale stem. Ik wil na deze opmerking weer weg lopen en hem de verdere avond met rust laten maar de 4^e geatte rumflesjes doen inmiddels afbreuk aan mijn voice of reason. Doet er niet toe. Dijkshoorn heeft vanavond gelijk gehad, al kom ik er later in gesprek achter dat hij zijn feiten ook niet bij elkaar heeft en aan kennis over Thompson vooral uit die ene biografie moet putten. Jammer.

Nadat de film was afgelopen zag ik mensen op Nico Dijkshoorn afstappen om de Nederlandse vertaling van het boek te signeren. Ik kijk het met groot ongenoegen aan. De ironie wil dat ik later op de avond precies hetzelfde zal doen. Als een dronken poedel vraag ik of Nico wil signeren. Liefst iets vernietigends over dat slappe aftreksel van een film. Hij weigert. Ik had beter moeten weten dan met een woordensmit de strijd aan te gaan en hij trapt me verbaal in mijn klote als ik vraag waarom hij weigert? “Jij vraagt aan mij of je het wil signeren knul”. Uiteindelijk staat erin “hij hield van lood maar nu is hij dood”. Ik kan zeer slecht tegen mijn verlies op dit moment en smijt het boek de trap af. De vriendin van Meltyman pakt het op en stopt het in haar tas.

Arie Boomsma, mooie vent
foto: Hotel V

Arie Boomsma komt nog een babbeltje met ons maken en stelt ons weer een beetje tevreden. Hij is open, eerlijk en buitengewoon vriendelijk tegen mij en de Meltyman die op dit moment niet meer in volzinnen kunnen spreken. Hij geeft openlijk toe waar de limiet in zijn kennis van Thompson ligt, maar motiveert zijn ideeën uitstekend. Als het tijd is om te gaan proberen we hem te ontglippen. Hij roept ons vriendelijk na: “Tot ziens jongens, een fijne avond nog”. Mijn lamme harsens implodeert bijna van verbazing. Ik ben flabbergasted. Mijn gehele opgemaakte BN’er verwachtingspatroon stort als een kaartenhuis ineen. Mijn laatste houvast aan het idee dat ze stuk voor stuk arrogante eikels zijn wordt door Boomsma volledig omvergeblazen. Ik klamp me verschrikt even aan Nico vast. Deze wuift me weg zoals een bekende Nederlander in mijn boekje dat moet doen. Melty en ik zijn het vurig eens. Arie Boomsma, een man van geloof, iets dat we op elke willekeurige dag vurig onderpissen sluiten we na vanavond voor eeuwig in ons hart.

Teleurstelling bij Melty mag duidelijk zijn.
foto: Hotel V

Gelukkig staat er nog een semi bekende Hollander ons buiten op te wachten. "HE BERT BRUSSEN", schreeuw ik uit. “wie ben jij?” vraagt hij terug. Ik ben fucking niemand. Een eerste klas loser. Een matige muzikant, een tweederangs video-editor ooit in dienst van het programma Gamekings, gefaalde muziekjournalist maar vooral een vierderangs schrijver met dyslectie. Zonder stotter dat dan weer wel. “mooi”, zegt Brussen en met een blik van “verspil mijn zure tijd dan ook niet langer” en loopt weg. We hebben allang genoeg te drinken gehad. De vriendin van Melty, Zombiekees en Monnaak weten dat en gaan huiswaards. Wij willen het lot tarten, dansen met de duivel. We trekken nog wat flappen uit de muur om in Cafe de Kale aan de overkant nog wat na te pilsen. Bij bestelling is het alweer de laatste ronde. Ik bestel vlug nog vier bier voor mij en de Meltyman. Lucky Fons valt nog onder ons prooi. "Waarom was je niet op de housewarming van Guido Bonzet LUL!?" Hij verontschuldigt zich oprecht. Hij zal hem snel bellen. Nadat we een eeuwigheid buiten staan gaat het overgebleven gezelschap naar nachtcafé de Biegt voor nog een after after after... Bert Brussen taait ondertussen af naar huis met twee mollige meisjes. "Fuck jou Bert Brussen", schreeuw ik hem na. "Jij bent alles wat er mis is met egocentrisch Nederland. Down the line and you killed Jesus!" Gelukkig bracht Arie hem weer terug. Arie voor Fucking president!

In het Nachtcafé draaien ze Lionel Richie met het nummer All Night Long. Ik heb het kenbaar naar mijn zin terwijl James Worthy nog een ronde bier besteld. Hanna Bervoets die vanavond in mijn vooroordelen alles verkeerd heeft gedaan is er tot mijn verbazing ook nog. Daarmee dwingt ze toch op dit moment haar respect af. Anders dan die laffe vijftiger van een Nico die al lang en breed op bed ligt. Ook Otto Wichers is nog aanwezig. Terwijl ik sta te genieten van onze Lionel stapt er een dame op me af. Zij kan zich ook prima in Lionel vinden en vraagt me naar mijn muzieksmaak. Verbaast dat ik nog woorden kan uitbrengen kom ik uit op Silverchair. “dat is die Australische band toch?” vraagt ze. Mijn dronken zintuigen zijn met dit antwoord in een klap om. Je hebt mijn volle aandacht mevrouw waar ik de naam alweer van kwijt ben. Mijn naamgenoot heeft precies hetzelfde probleem hoor ik een dag later. Opeens hoor ik dat hij richting huis gaat. Raar vind ik dat. Het is pas kwart over 2. “maar vreemd”, vervolgt ze: “dat jij van rockmuziek houdt, ik dacht meer dat je een Hip Hopper was”. Ik kijk vreemd op van die opmerking. Zal wel aan het Rockstar petje liggen. 

James Worthy een ware kroegtijger.
foto: Hotel V

Ook deze tent gaat sluiten maar James wil meer bier drinken! De Engelse kroegtijger lijkt indirect de strijd met me aan te gaan en ik ga nog verliezen ook. Het Silverchairmeisje is nu duidelijk aan het aanklampen met de kleine schrijver. Ik verwacht niet dat ze mij nog langer wensen en zeg tot ziens als ik mijn fiets ga zoeken. “Nee we wachten wel op je”. En verdomd ze staan er nog als ik terug kom. "Waar moeten we heen?" vraagt James zich af. Ik geef aan dat de Buurvrouw bij de Dam nog open is of die karaokebar op de wallen waar hij in zijn boek naar refereert. Althans dat probeer ik te zeggen, het komt er echter niet meer normaal uit. Het wordt de Savoy Bar, een Oudhollandse bruine kroeg op Rembrandtplein. James bestelt opnieuw bier terwijl ik me besef dat ik de naam van het meisje alweer kwijt ben. Ook de andere jongen met de naam Thomas drinkt nog vrolijk mee. Ik noem hem Vincent en maak me dan sterk dat ze mijn naam ook niet meer weten. Maar dat weten ze wel. Er stapt een midget op ons af, of we drugs van hem willen kopen? Ik herken de rotzak. Kwam regelmatig in punkbar the Minds over de vloer. Totdat barman Andre hem bij zijn nekharen greep en de bar uit trapte. Het leek op dat moment op discriminatie, maar de midget bleek gewoon strontvervelend en ook maar een mens.

Ik besluit te gaan pissen en daarna zelf een keer een ronde bier te bestellen. Ik pis zo ellendig lang dat de toiletdame alweer terug is van haar rookpauze. Ik mag dus betalen. Ik smijt mijn losgeld naar de grond en strompel naar beneden en bestel nog een ronde bier. Ik begin tegen Worthy te stamelen over onze gemeenschappelijke middelbare school. De context van het verhaal is mij geheel onduidelijk. De sympathieke voetbalhooligan heeft het voor elkaar om dit zwaargewicht eruit te zuipen. Waarschijnlijk is het deze conclusie die uiteindelijk de doorslag geeft tot het besluit dat ik naar huis moet. Het is mooi geweest. de zoektocht naar Gonzojournalistiek heeft hartelijk gefaald, ik ben in tamelijk onbekend gezeldschap en niet meer op mijn gemak. Bovendien weet ik mijn eigen voornaam inmiddels niet meer. Evenmin weet ik waar ik zojuist mijn fiets heb gelaten. Uiteindelijk vind ik hem gewoon keurig voor de deur van het cafe, maar fietsen kan ik allerminst. Het wordt een helse rit en na de zoveelste valpartij begint dit spelletje me zo tegen te staan dat ik een hulplijn wil inzetten. Wat doe ik? Een vriendin bellen? Of een vriend die in de buurt woont? Niemand die het op dit tijdstip (tien over vier) in zijn hoofd haalt deze idioot binnen te laten. Ik besluit dat het die weggelopen neef wordt die me wel uit de brand kan helpen. Niets is minder waar. Dit teleurstellende avontuur zal ik toch op geheel eigen kracht tot een einde moeten brengen... 

Uren na mijn wegebbende staat van brakheid begint tot me door te dringen dat de fietstocht naar huis mij even fataal had kunnen worden als bij mijn goede maat Tonio amper twee jaar geleden. Het noodlot stuurde geen lompe taxi’s op me af en de valpartijen waren knullig maar vrij van echte bezering. Hunter S. Thompson heeft de drank en drugs tot hogere kunst verheven. Hier was echter niets maar dan ook niets romantisch aan.

Kurt Novells