The Greatest View

Valentine 2005
back: me, pa, Greg,
front: Kyra, ma, Tante Annie, Angie

Dit is de dip van de reis. We zijn in de Blue Mountains en het zal de hele dag weer regenen. De komende dagen blijven hetzelfde. Dat versterkt het gevoel van heimwee naar Valentine, Newcastle en vooral de Guest family. De afgelopen dagen met de familie waren intensief, vooral met de jongste vier, tien jaar naast een kinderdagverblijf gewoond en dan toch vergeten wat een geluid er op je af kan komen. Maar wat een gastvrijheid en wat hebben we gelachen. Zaterdag een lunch barbecue met sjoelen (jawel) en veel biertjes (ome Nick de Haart had er zin in) en zondag Kyra's redemption walk de Mount Tomaree op. De vorige keer dat ze deze berg beklom was ze met Hayley wezen clubben in Newcastle de avond ervoor. Dit keer was ze fit en scherp. Ik had een lichte kater, maar het ging prima. Omhoog is geen probleem. Omlaag is zwaar voor de knieën. Daarna uitstekend Grieks gegeten bij Atmos in Shoal Bay. De familie keek boos toen Kyra stiekem naar de WC ging om de rekening te betalen. Maar als je dat niet forceert dan kom je er ook de hele week gewoon niet tussen. Binnen vijf jaar moet ik ook rondom Macquarie Lake wonen. Het is er prachtig.

The Boys Next Door

Chris Joannou's Pinkpop Shirt uit 1997

Kyra is verlost van de quarantaine. De campingtrip vrijdag gaat niet meer door. Het blijft met bakken uit de hemel komen. Gisteren was Greg zijn 62e verjaardag. Greg is de man van tante Angie. Gregory Guest heeft als deurmat: Be our Guest. En dat is spot on. De gastvrijheid in dit huis is eindeloos. Verplicht in quarantaine komt dat wel goed met eten? Man er is genoeg voor weken. Daarom zijn we vandaag op een missie: Voor de jarige job die vandaag terugkomt uit Alice Spring wat Pale Ale biertjes scoren. Ik heb er aardig wat opgedronken afgelopen dagen. Ook heeft hij een set nieuwe snaren nodig voor zijn western gitaar. Ik heb nog een dag de tijd om een Eagles nummer in te studeren, zodat ik deze aan hem kan leren. Voor mezelf wil ik naar een platenzaak voor oude Birthday Party platen. De eerste band van Nick Cave.

Onze eerste stop is Rudderless Records in de binnenstad van Newcastle. het is 18 kilometer rijden. We parkeren bij de supermarkt en gaan dwars door de regenbui op zoek naar de zaak. We passeren eerst een bar en cafe: The Edwards. Zullen we hier zo gaan lunchen stelt iemand voor?  Het platenzaakje is kleiner dan ik had verwacht. We worden vriendelijk begroet. Eerste keer? Hier zijn de nieuwe platen. Hier zijn de Australische en Nieuw Zeelandse artiesten. En de rest is... de rest van de wereld! Simpel. Ik heb binnen een minuut mijn missie volbracht: The Boys Next Door - Door Door. Kyra gaat voor de laatste plaat van Linkin Park. Ook had ik op de website gezien dat ze Nirvana T-shirts verkopen. Ik ga door de collectie T-shirts. Deze liggen op een grote berg op de grond in de hoek van de platenzaak. Ik ben aan de andere kant van de wereld en ik vind een Pinkpop shirt uit 1997. Die kan ik niet laten liggen. De verkoper ziet Silverchair (de band van Daniel Johns, die met het auto-ongeluk) tussen de line up staan. Het was mij nog niet eens opgevallen. Ik zag alleen Korn, Limp Bizkit en Placebo. Ha die moet van Chris zijn, zegt de verkoper. Chris Joannou, hij is de eigenaar van dit pand en het restaurant hiernaast. Dit gebouw is betaald met Silverchair geld.

Sunday Rain

Angie's kinderen zijn er met de kleinkinderen als we terug komen van onze wandeltocht. Ik moet even wat kinderen en kleinkinderen opsommen van mijn tante. Het is heel erg Amerikaans/Australisch allemaal, geen uitzonderingen: Brody, Hayley, Josh, Callan, Aubree, Sadie, Archer en Pippa. Ik kan het meteen vinden met Pippa, de jongste van vier maanden oud. Een rustige baby die constant maar oogcontact blijf zoeken en glimlachen. Nou Hayley ik zie een babysitter beschikbaar, grapt Angie. Geen probleem ik kom wel op en neer vliegen. We eten barbecue (what else?) en kijken naar Kyra's trouwvideo. Kyra's trouwdag was de meest zonnige dag in een week regen ooit, eigenlijk net zoals onze aankomst hier. Een prachtige familieaangelegenheid met een droevige ondertoon. Ik heb de video sinds kort na de bruiloft niet meer gezien. Het wekt een hoop emotie op en ik ga vanavond vroeg naar bed.

Damn fine coffee

Kyra lag gisteren bijna de hele dag ziek op bed. Ik gooi het op de intense reis, de stress vooraf en haar sprong in het diepe: zonder haar man een maand op reis met die gekke broer. Onze zelftests zijn negatief dus we zijn vrij om te gaan en staan waar we willen. Ik deed vrijdag mijn eerste wandeling door Valentine. Ik kom voor een verrassing te staan als in deze woonwijk de wandelstoep soms gewoon ophoud. Na een kwartiertje berust ik mij in het lopen op de autoweg. Alles gaat toch in een rustig tempo in dit land. No worries. Ik passeer de lagere school met elke week inspirational quotes, de bowling club met allemaal mannetjes boven de zestig die een vorm van jeu de boule aan het spelen zijn en ik eindig bij een wandelpad door the bush. Ik bewaar de wandeling voor morgen als Kyra zich weer beter voelt. De rest van de dag zit ik bij het zwembad in de tuin. Kyra die heel even komt kijken verontschuldigd zich dat ze ziek is en zegt dat ik er heel gelukkig uit zie. Dat ben ik ook. Geen jetlag, geen stress, geen tinnitus en het gevoel komt sterk op dat ik de afgelopen jaren niet op mijn plek heb gezeten in Amsterdam. Ik grap dat ik de terugvlucht kan annuleren.

Too Much of Not Enough

Ik sta samen met Kyra bij de car rental van Sydney airport als ik een statement van mijn jeugdheld Daniel Johns lees:

"Over the last week I began to experience panic attacks. Last night I got lost while driving and I was in an accident. I am ok, everyone is ok."

Wat een nieuws in minder dan een maand voor zijn nieuwe album release. Hij zoekt per direct hulp voor zijn verslaving en paniekaanvallen. Op social media heeft iedereen, fans en pers, er wat van te zeggen.

Het is gek dat nieuws te horen op dit moment nu we in een veel te grote Renault gevaarlijk over de M1 rijden. Deels omdat Kyra de afgelopen 26 uur bijna niet heeft geslapen. Deels omdat aan de linkerkant van de weg in een vreemde auto zeker even wennen is. Deels omdat ze zich ook de hele reis niet zo lekker voelt. Het is twee uur rijden en ze moet nog even volhouden. We luisteren radiozender Triple J. Van hip hop tot de verse punk van Amyl and the Sniffers (Guided By Angels). Denk eraan naar de sportschool te gaan klinkt het in een advertentie “Like a Boss”. 

Het is steeds rustiger op de weg. De regen is gestopt. We hebben het goede knopje van onze autolichten te pakken en we hebben nog een half uurtje te gaan tot Newcastle, Daniel Johns zijn hometown. Terwijl hij in een dal zit, voel ik mij ondanks de lange reis en vermoeidheid, onderweg naar zijn stad, daar juist weer uitklimmen. Dit avontuur heeft alweer zeventien jaar op zich laten wachten en ik ben er meer dan klaar voor. “Like a Boss”.

Aanslag

 Ik begrijp nog niet helemaal waarom de aanslag van vanavond op Peter R. de Vries zoveel met mij doet. Jarenlang was hij een tot karikatuur verworven middel voor een eigen lolletje. De talloze keren dat ik met goede vriend Jasper Staal zijn kenmerkende stemgeluid nadeed. Hoe we het hadden over het fragment waarin een pislinke (ex?) vriend/echtgenote met zijn mobiele telefoon filmt hoe hij de Vries denkt voor lul te zetten omdat die met zijn (ex?) vriendin/echtgenote een wijntje zit te drinken bij haar thuis. Of de aanvaring met Steve Brown buiten bij de Melkweg die nog een appeltje met Peter te schillen heeft over geheime camerabeelden. Vanavond daar vlak in de buurt bij het Leidseplein schiet iemand met een vuurwapen op zijn hoofd. Vijf schoten zeggen getuigen. 

Op Whatsapp komen ongevraagd foto's en filmbeelden voorbij. Ik wil het niet bekijken, maar heb al teveel gezien. Het ziet er heel slecht uit. Ik vraag de verzenders te stopen met delen. Op Twitter gaan ze ook rond dus ik sluit het snel maar weer af. Er is een persconferentie om 23.00 uur waar niks nieuws te horen is. En al die tijd ben ik aan het werk. Het leven gaat tegelijk gewoon door.

Ik pak de laatste bus naar huis. Hij is leeg op een ander persoon na. Een oudere man, van lage intelligentie. Hij heeft een vergrootglas op zijn mobiele telefoon gericht. Ik ga een paar stoelen voor hem zitten met mijn rug naar hem toe. Toch vraag ik mij af wat hij op zijn telefoon aan het lezen is. Nieuwsgierigheid is ook mij niet vreemd.

We stappen toevallig bij dezelfde halte uit. Ik hoor hem achter mij tegen de buschauffeur zeggen: "Bedankt meneer en weltrusten". Het positieve en het negatieve vanavond word mij dan teveel. De tranen schieten in mijn ogen.

Untitled

Look inside
you took our whole world apart
don't wait up
don't wait up

Look at us
all of it is in the past
don't look back
don't look back

Different shade
different side of story to tell
don't make it up
don't make up

And all of us
in the same ball park
tossed away
never made to stay

A forbidden tale
picture seemed so clear to me
it fades in time
it fades after a while

Omzigt

In groep 7 werd ik ernstig ziek. Een ontsteking tussen mijn bekken en heiligbeen. Als het niet acuut in het ziekenhuis behandeld was, dan was ik vanaf mijn tiende invalide geweest. Het kwam allemaal gelukkig goed. Na een maand mocht ik weer het ziekenhuis uit. Wel moest ik revalideren en opnieuw leren lopen. In het ziekenhuis was ik overspoelt met tekeningen en berichten van mijn klas. Terug op school wilde alle meisjes mijn rolstoel duwen in de pauzes. De stille jongen kreeg opeens alle aandacht. Dat voelde best goed.

Ik herstelde en dacht dat het leven gewoon weer zou hervatten. Maar dat was niet zo. Er kwam halverwege het jaar een nieuwe jongen in de klas. Hij heette Tim. Hij was een jaar jonger dan de rest van de kinderen. Want hij was hoogbegaafd. Vooral rekenen kon hij al op hoger niveau. Zijn motoriek was echter onderontwikkeld. Gooide je een bal zijn kant op. Hij zou hem nooit vangen. Het zag er echt niet uit. Het was een rare jongen, hij sprak ook vreemd en achteraf was hij ook niet eens heel sympathiek. Maar ik sprak hem af en toe in de pauze. En wilde bij hem thuis ook best soms A2 racer komen spelen.

Morning Glory

So what's the story
morning glory
right by your side
biding our time

Still a memory
feel like never ending
we rise into borrowed time
still out of our minds
what a mess we left behind
what new memories are made of

And where are we going
not sure so we keep going
right before our eyes
right back on our own time

So what's the story
morning glory
here we are always
decided by our fate

I still don't mind you
remember what's true
in our own ways
it was a perfect landscape
I don't feel like
give a piece of my time
I know we are out of our minds

I would be right by your side
if it wasn't for the pain you left behind

Tried to see you
tried to feel you
tried to keep it together

Don't wanne wake her up
don't wanna shake her up
just wanna go home home home

And know that I want to
know that I need to
but I can't find no way
out of here

Locked Room

I believe our world has changed
and our lives come crashing down

there is a weight pulling down on us
and the children cry out loud
we can't keep playing these wicked games
the lies will break us apart

I can always see you
like a dream in the back of my mind
I can't always be with you
if you don't let me back inside
I can't be with you if we don't leave the past behind

I can't see whats in your mind
but I can feel that you're not here
I can't guess what's on your mind
but I know it's something I can't bare

I still try to believe in you
even if your lies come crashing down

Stranger to Kindness

 I'm a stranger to kindness
All these years pass us by
Take the best of me take the best of you
and we'll live perfect lives

I don't wanna be in here
I have nowhere left to hide

You're a stranger to kindness
God how many times we tried
Take the best of me take the best of you
and we'll live perfect lives

I don't wanna be alone
there is no one left to despise

Take me home
Take me home
Take me home now

Take me on now
take me on now

we're just strangers to kindness
we have nowhere left to hide