Het mannetje in de hoek

Junior met blauw hoedje.

Ik plof neer op de 3-zitshoekbank bij J. thuis. Deze zaterdagavond komt met een wervelstorm tot een einde. Het voelde als een goede ouderwetse avond uit. Teveel drank en een potje herrieschoppen met mijn oude vrienden. J. neemt de bestelling op. Ik luister maar half als ik instem met een durum döner. Mijn gedachten zijn ergens anders. De andere twee vrienden Ruud en Binky willen ieder een vegetarische pizza. Wat een waanzin. Dat vega gebeuren brengt mij weer even terug de huiskamer in:

"Ongelofelijke sissyboys dat jullie zijn! Eet vlees! Zoals dat gewoon hoort in de natuur. Stelletje kuthipsters."
Ik krijg bijval van J.:
"Ja, echte mannen eten vlees! Tut tut tut, dat vind ik viesssss, of dat vind ik zo zielig voor die beestjes... kom op zeg."

 De drie raken in discussie met elkaar. Ik ben weer even ergens anders. Ik maak me zorgen om onze Junior. We zijn hem al ruim een uur uit het oog verloren. We vermoeden dat hij ergens op de avond is weggeslopen met een meisje. Dat is fijn voor hem. Wie weet komt dat zijn liefdesverdriet ten goede. Maar ik weet het nog niet zo zeker. Ik had als wingman het pad een beetje vrijgemaakt, hij hoefde alleen nog in te koppen. Ze waren samen op zoek naar een trouwring. Hoe veel mooier wil je het hebben? Maar het meisje met een blauw hoedje op heb ik net nog gezien.

Vlak voor we terug gingen naar J’s huis stond ze op de hoek bij het Bikercafé te roken. Haar vriendin was boos (om iets dat ik gezegd had) en wilde niet meer mee. Ik vroeg het ook maar niet aan het meisje met het blauwe hoedje. In plaats van het blauwe hoedje had ze echter op dit punt van de avond een rode cowboyhoed in haar hand. Blijkbaar had ze deze geruild vanavond met onze Junior. Zij wist ook niet waar hij was:
"Maar het zal wel goed met hem gaan, toch?" vroeg ze.
"Ik weet het niet. Nou ja we horen het wel", concludeerde ik:
"Wilde je niet met hem trouwen dan?"
"Kom op joh. Hij is pas zestien ofzo?"
"Ja dat is waar."
"Hier is zijn hoed. Het blauwe hoedje zie ik wel weer verschijnen."
"Ben je morgen ook weer van de partij?"
"Dat weet ik nog niet. Maandag wel weer! Of dinsdag! Jij?"
"Dat weet ik nog niet. Moet nog even kijken hoe lang ik blijf. Fijne avond nog!"
"Doeg!"
"Doeg!"

Dan schieten tientallen berichten binnen op mijn telefoon. We hebben een groepsapp. Handig voor dit soort avonden, gedurende de rest van de tijd vrij irritant.

Junior: Ik eet momenteel een broodje hamburger samen met Rudie en Suzy.
Dan is hij in goeden handen.

Junior: Waar zijn jullie?
Ik: Wij zijn bij J. thuis, hebben net Pizza’s besteld.
Junior: Waar is dat?

Een goede vraag, geen idee eigenlijk. Gelukkig weet ik de naam van het café op de hoek. Via zijn metgezellen stuur ik hem deze kant op. Enkele minuten later krijg ik bericht:

Junior: BEN HIER.ZE DRAAIEN. ANDRE HAZES DE VLIEGER. HELP.
Ik: Blijf zitten. Ik kom je halen.

 J. begint te sputteren. Hij heeft het niet zo met kleine broertjes meenemen op sleeptouw. Hij was waarschijnlijk dolblij dat we hem kwijt waren. Ik zeg dat hij zijn smoel moet houden en gooi twintig euro zijn kant op. Dat moet de kosten voor het broodje wel dekken. Met grote passen storm ik op het bikercafé af. Een beetje André Hazes draaien. Ik zal ze eens leren. Ik kom binnen en zie Junior met een blauw hoedje op met twee andere bekende staan.

 ~Met Bloed Zweet en Tranen~

Allemachtig waarom!? Ben ik een keer buiten Amsterdam, krijg je dit. Junior begint voor mij te knielen en wil mij op handen en voeten gaan bedanken. Geen tijd voor deze ongein. Ik grijp de jongen in zijn kraag en sleur hem het oorlogsgebied uit. Op naar de veilige haven. Met weer een paar flinke stappen zijn we terug bij J. thuis. Ik zie dat ik de voordeur open heb laten staan. Als ik weer op de bank plof, blijkt dat ze niet eens door hebben dat ik weg was. De bel gaat en onze bestelling is binnen. Binky stort zich op zijn pizza. Ik moet vervelend doen en pak van hem meteen een slice. Hij protesteert tevergeefs. Bij mij laat hij het nog toe. Dat Junior mijn voorbeeld volgt en gelijk een dubbele slice pakt, valt iets minder goed. Het wordt bijna ruzie. Ik maan de jongens tot rust:
"Rustig boys! Lief zijn voor elkaar."

Dan zie ik dat we bij de bestelling maar liefst zes bakjes shoarmasaus hebben gekregen. Ik vind dat maar vreemd. J. vindt van niet. Wat ik ook vreemd vind is een man in de hoek. Hij was mij eerder nog niet opgevallen vanavond. Nooit eigenlijk. Ik stel mezelf aan hem voor, maar krijg geen respons. Binky wil wel een beetje saus over zijn groente pizza. Ik help hem daar graag mee. Twee volle bakjes gaan over zijn arme pizza heen. Hij kijkt erg ongelukkig.
"Niet zeuren Binky, dat is goed voor je. Bij gebrek aan vlees lekker veel saus."

Dan begin ik zelf maar aan mijn rol met lamsvlees. Het derde bakje is voor mij. De saus moet vloeien. De huiskamer begint flink te meuren. Weer vallen mijn ogen op de man in de hoek. Hij heeft een baard en zit daar nu al vrij lang stilletjes. Hij eet niet mee. Beeld ik hem mij in? Is dit hoe introverte mensen normaliter overkomen in een groep? Is dit een vreemd moment van zelfreflectie? Spelen de goden een gemeen spelletje met mij nu ik vanavond zo op dreef ben?

"Hallo. Wie ben jij en waarom zeg je niks? Ik vraag gewoon wie je bent! Is dit voor iedereen maar normaal ofzo? Ik stel toch godverdomme niet zo een rare vraag!?"

De rest van de groep moet lachen, maar geeft geen antwoord op mijn tirade. Junior wordt maar eens ondervraagd waar hij al die tijd uithing. Hij begint een verhaal over een meisje. Niet het blauwe hoedje meisje, maar een ander meisje. En iets met een suggestieve uitnodiging in een zijsteegje. De heren om hem heen geloven daar geen barst van. Ik word boos:
"Godverdomme als Junior dat vertelt geloof ik hem, stelletje jaloerse mongolen dat jullie zijn. Altijd alleen maar haten. Binky ik wil nog een pizza slize."
 "Ja godver jongen je hebt je Turkse Pizza troep toch gewoon, eet dat eerst eens op."

Ik richt mijn manische houding weer tot een ander onderwerp:
"En jij daar jongetje! jij daar in de hoek. Ik ben nog niet klaar met jou! Wie ben jij? Identificeer jezelf verdomme! Anders vallen er nog eens klappen jongen."
 Ik draai mij om tot J. en mijn vuist raakt de linkerkant van zijn voorhoofd. J. is stomverbaasd. Nog een tweede knal komt tegen zijn rechter tempel. De hele groep begrijpt hier helemaal niets van. Tot slot besluit ik dat het met een derde recht op zijn voorhoofd wel genoeg is. Junior zit tussen ons in op de bank en heeft de actie van dichtbij tot zich genomen. Ook hij verkeert even in shock.
"GEEN REACTIE! HE-LE-MAAL NIETS! DIE GUY IN DE HOEK JONGENS... ANYWAY DRIE KLAPPEN J. HIT ME! KOM MAAR DOOR!"
De klappen komen terug. De derde doet nog best zeer opeens. Ondertussen is Binky lekker aan het provoceren dat hij ons toch allemaal wel in elkaar slaat. Er hangt een rare sfeer in de kamer. Verhoudingen worden uitgetest en gaan op scherp. Het haantjesgedrag komt op. Ruud kan deze Fight Club voor amateurs ook niet weerstaan. Hij stapt op Binky af en geeft hem een klap op zijn linkerwang met de vlakke hand.
"Veel meer denigrerend zo" merkt Ruud op.
Vervolgens geeft hij de J. ook nog een hoek met zijn vuist. De man in de hoek en Junior komen er ongeschonden vanaf. Ondanks zijn praatjes heb ik geen enkele behoefte om Binky een mep te verkopen. Ruud ook niet. Junior al helemaal niet. Al weet ik niet helemaal zeker hoe ik zal reageren als één van de andere mij nog zou aanpakken. Waarschijnlijk voelen zij dat ook en willen ze het niet uittesten. De waas voelt in ieder geval vrij sterk. Tijd om die nog wat meer te doseren:
"Fuck it", roep ik: "Ga je die pizza nog opeten Ruud?"
Ruud heeft genoeg gehad. Ik schuif zijn restante pizza nog naar binnen. Alle bakjes shoarmasaus zijn opgegaan. Wat een ransboel op deze dubieuze nazit. Ondertussen reikt J. mij nog een Leffe Blond aan. Junior krijgt een La Chouffe. De rest bedankt.
"Sorry ik heb alleen nog speciaal bier jongens", zegt J.
Het is weer zo laat. Ik neem een slok van de Leffe. Het smaakt niet. Maar het is bier. Ik zie Junior bezig met zijn telefoon.
"Ben je aan het doen kleine man? Je verovering aan het inseinen?"
"Nee, was het maar waar. Ik ben mijn ex een berichtje aan het sturen!"
Met man en macht proberen we de kleine meester zijn communicatie af te kappen:
"Doe het niet. Dat is echt het slechtste idee ooit."
Na veel bombarie stemt de kleine in met ons advies. Voorlopig dan…

 De man in de hoek heeft nog steeds geen kick gegeven. Ik begin me af te vragen waar mijn wisselgeld is:
"Krijg ik nog iets terug J. of hoe zit dat?!"
J. weet ook niet waar het wisselgeld is gebleven. Iedereen begint weer door elkaar heen te schreeuwen en naar elkaar te wijzen. Het is die vent in de hoek ik weet het zeker. Dat of J. heeft stomdronken, zestig Euro meegegeven aan de bezorger. Ik zie het hem zo doen. De dwaas.

Dan staat Ruud op, hij vindt het mooi geweest. Ik en Junior volgen hem. We slapen wel bij hem op de bank vanavond. In deze huiskamer is het niet uit te houden. Binky gaat naar huis. De man in de hoek staat ook op en gaat mee naar buiten.
"Tot ziens Erik", zegt Ruud.
"Hij is dus wel echt, godverdomme vertel me dat dan!", roep ik uit.
"Haha ja natuurlijk is Erik echt. Maar dat is een verhaal apart. Hij is dus vaker met ons een hele avond op stap zonder iets te zeggen. Maar blijkbaar vind hij het wel gezellig zo en wij vinden het niet erg", legt Ruud uit.
"Handig dat ik daar niets van wist, maar ik begrijp het"
"Ja hij is ook Australiër. Jij van iedereen zou hem moeten mogen” brengt Junior in.
"Als hij wat terug zou zeggen ja..."

Het provoceren tegenover Binky gaat nog even door. Ik probeer mijn excuses aan te bieden voor mijn lastige gedrag vanavond, maar hij wil er niks van horen:
"Ja ja ja, bla bla bla dronken mongolen! Weet je wat?"
Hij steekt de straat over, draait zich om en steekt twee middelvingers op:
"Welterusten stelletje kankerlijers!" schreeuwt hij met een schorre stem.
Ik begin hem daarop de huid weer vol te schelden en loop met Ruud en Junior door. Hij bekijkt het maar die Binky. Bij Ruud plof ik weer op de bank. Junior gaat op de andere bank liggen. We praten nog een beetje na. Junior vond het allemaal maar keihard gaan vanavond:
"Strijden met jullie jongens. Dit is echt een grote eer."

Dan komt er een tekstbericht van Binky binnen op de groepsapp.

Binky: Mongolen. Allemaal

Ik moet erop ingaan:
"Wel godverdomme ik ga hem nu opbellen! Dit pikken we natuurlijk niet."

Ik krijg zijn voicemail. Ik spreek hem in. Het zijn de meest obscene verwensingen die ik ooit uit mijn strot heb gekregen. Ik zie de grens van toelaatbaar voor mij liggen. Ik spring erover heen en ga daar manisch een potje ronddansen. Alle normen en waarde zijn de deur uit. Zijn arme lieve moeder moet het zelfs ontgelden. Als Binky morgenochtend nog een vriend van mij is, dan is hij daadwerkelijk écht een vriend van mij. Ruud en Junior zijn allang opgehouden met lachen. Dit is het zoveelste dieptepunt van vanavond. Ik hang uiteindelijk op. Het blijft stil in de kamer. Na een tijd gaat iedereen maar slapen. Ik ben verlamd, maar zelfs dan niet geheel ongevoelig voor wat morgen komen gaat.