Muziek [Meest legendarische optreden van Indian Askin ooit]

leuzen zijn voor kneuzen.

Het volgende verslag verslaat het ronduit "legendarische" optreden van de Amsterdamse rockband Indian Askin. Deze speelde een fenominaal optreden in het Aalsmeerse N201. De band speelde een vurige show van veertig minuten voor welgeteld vier toeschouwers. Daarmee tel ik de geluidstechnici en het barpersoneel nog niet mee. Waarom een verslag schrijven als niemand het wil lezen, omdat ze er toch niet bij waren? I had a job to do!

Getting the band together

Om iets over vijven melden ik en frontman Chino ons op de Prinsengracht. We staan voor een kast van een huis. Een huis dat ooit in het bezit was van Youp van t Hek. Hij gaat het verkopen, maar tot het zover is mogen creatieve vrienden en vriendinnen van zijn zoon het pand betrekken om hun artistieke mores kwijt te kunnen. Wij zijn hier om gitarist Thijs op te halen. Voor twee maanden huurt hij de zolder die voor hem functioneert als studio. Thijs is naast gitarist ook audiotechnicus en producent. Als we onze fietsen op slot zetten lopen er een jongen en een meisje naar buiten. Ze hebben lampen bij zich en gaan blijkbaar een fotoshoot doen op straat. Ze mogen vlug wezen want het wordt al gauw donker.

We begroeten ze en lopen door naar binnen. Het huis blijkt echt obsceen groot. Overweldigend zoals we vier a vijf verdiepingen omhoog sjokken. Ik ben een beetje van slag. Op de trap ligt een foto. Chino raapt hem op en laat hem aan mij zien:
"Kijk eens, de hele kliek staat erop." 
Ik neem een vluchtige blik op de foto en zie ze inderdaad staan: Matthijs van Nieuwkerk, Wilfred de Jong, Giel Beelen, Yvon Jaspers en natuurlijk Youp zelf. De foto verdwijnt in mijn tas.

Eindelijk boven aangekomen is Thijs verbaast ons te zien:
"Ja ik wilde net weggaan eigenlijk."
Hij pakt zijn spullen in en komt tot de conclusie dat zijn gitaar nog in het Volkskrant gebouw staat. Nog zo een jong en hip cultureel centrum in onze binnenstad, waar de kunst mag bloeien, totdat men het pand voor nieuwe doeleinde gaat gebruiken. We moeten nog flink wat locaties af vanavond, voordat we ons om zeven uur moeten melden voor soundcheck.

We fietsen met zijn drieën door naar Thijs zijn ouderlijk huis, op de Jacob van Lennepkade, waar zijn auto staat. Zijn auto en zijn ex-vriendin. Vervolgens gaan we Drummer Jan ophalen op de Willemsparkweg, waar zijn ouders wonen. Daar liggen nog wat Cymbals en een snaredrum. Bassist Tom is het laatste lid van de band en hij komt rechtstreeks uit zijn werk naar Aalsmeer. De ex-vriendin van Thijs heeft via via dit optreden in Aalsmeer weten te regelen. De helft van de band reageert er een beetje geïrriteerd op. Vooral drummer Jan wilt alleen nog maar in de grote zalen van het land spelen. Ik probeer juist de meerwaarde van dit soort plaatsen buiten Amsterdam uit te leggen. Daar zijn Thijs en Jan het niet mee eens. Ze bekijken het maar, ik claim een plek voorin in de auto. We draaien The Dandy Warhols.

Franse zoutjes en luchtvaarthobbieshops

Als we Jan in de auto hebben zitten wordt duidelijk dat hij voor de band voortaan alle interviews mag afleggen. Zoals deze man kan oreren over het unieke Nederlandse duinlandschap of dat op de Veluwe is prijsloos. Thijs klaagt dat hij honger heeft en of in Jan zijn studio in het Volkskrant gebouw misschien wat te eten ligt. Jan beaamt dat er zakken chips liggen. De ex heeft mee te delen dat ze de laatste tijd alleen maar chips aan het eten is. Jan raakt er opgewonden van.
"Ik ben een echte zoutjes junk", zo bekend hij zelf. Voor je het weet is hij alweer aan het oreren over hoe vies Nederlandse zoutjes op den duur zijn. Hij zoekt stad en land af naar unieke zoutjes:
"De echte kwaliteitszoutjes vind je echter in Frankrijk, daar hebben ze winkelrekken af-ge-laden met zoutjes."

Jan is ook een echte vliegtuigliefhebber

Bij het Volkskrant gebouw wachten we tot Jan en Thijs terug zijn met gitaar en chips. Dan rijden we met muziek van The Black Angels op door naar Aalsmeer.

In Aalsmeer aangekomen heeft Jan wederom een anekdote paraat:
"De laatste keer dat ik naar Aalsmeer was, was voor een luchtvaart Hobbieshop. Ik ging daarheen op de fiets. Ik heb nog nooit zoiets gezien!"
Ik vraag hem wat hij daar deed?
"Ik heb er een Airbus gekocht, de verkoper wilde me nog een paar stickers aansmeren, van die Iron Maiden logo's van hun Flight 666 model bijvoorbeeld, maar daar moest ik niks van weten, ik vertelde de standhouder dat ik mijn eigen naam erop ging schilderen. Die mensen daar nemen het ook zo verschrikkelijk serieus. Van die volwassen mannen die je lachend en vol trots van die beurs af ziet komen. Krankzinnig!"

Soundcheck

Thijs rijdt op een TomTom naar de bestemming toe. Als we net van de snelweg direct op een kaal industrieterrein parkeren wordt Jan helemaal gek:
"Wat! Is dit waar we spelen vanavond? Wat een rukbunker zeg. Op deze afwerkplek wil je toch niet doodgevonden worden?"
We laden de spullen uit backstage en schudden handjes met het personeel en de andere band die speelt vanavond. Op hun verzoek mag Indian Askin als tweede spelen vanavond. Dat komt eigenlijk wel goed uit aangezien onze bassist pas rond tienen zal aandienen. Indian Askin mag daarom als eerste soundchecken. Ik neem de basgitaar op me.
"Welke nummers kan je eigenlijk nog? 'Time and Space' toch?" vraagt Chino aan mij.
"Erm ja en leg Glassdays nog even snel uit, dan komt komt ook die wel weer terug".
Chino laat aan me zien hoe die ook alweer ging.
"O en 'Green Blood' en 'Clock on Fire' die weet ik ook nog wel".
Ik voel me wel weer thuis op dat podium. De soundcheck neemt bijna een uur in beslag. Na een half uur wordt duidelijk dat de geluidsman van N201 in Aalsmeer vorige week is opgestapt en deze jongens het allemaal ook niet zo precies weten. Thijs geeft aan dat hij ook geluidsman is en gaat zich met de knoppen bemoeien. Ondertussen jammen Chino en Jan iets dat mij ook nog wel bekend in de oren klinkt. Ik pak Thijs zijn gitaar en doe mee met de jam.

Alfons heeft slecht weer

Het is niet perfect maar na een uur nemen we genoegen met het geluid dat we afstellen. Het is tijd dat de tweede band We Are FM gaat soundchecken. Wij bestellen pizza's aan de bar. Ondertussen zijn we al goed op weg met het kratje bier dat backstage koud staat tot ons te nemen. De muren in deze ruimte zijn compleet volgekalkt met bandnamen en anaal gefixeerde grappen. De grap die me het meeste bij is gebleven gaat als volgt:
-Ondanks het mooie weer zat Alfons thuis met Aids"-
Juist ja.

WE ARE FM V.S. WE ARE AM

Het zijn zeer aardige jongens die van We Are FM, maar hun soundcheck doet me twijfelen. Toch wil ik niet te snel oordelen. Als er iemand de backstage ruimte in komt en gedag zegt neem ik direct aan dat het weer een van die jongens is, maar het is onze eigen Tom. Het is pijnlijk om te constateren: Ooit mijn beste vriend en nu herken ik hem al bijna niet meer. Hij is ruim op tijd want We Are FM gaat net beginnen. De opkomst is beschamend vanavond. Blijkbaar is half Aalsmeer richting de Melkweg vanavond voor een bekende DJ. Althans als ik de geluidsman moet geloven. Ik vind het flauw voor We Are FM dat we backstage blijven zitten en ik stuur Indian Askin richting de zaal.

Thijs en ex wachten op Pizza.

Daar krijg ik binnen een tijdsbestek van 10 seconde ongelofelijk spijt van. Met mijn allerbeste wil van de wereld kan ik hier niet naar blijven kijken. Iedere seconde dat ik langer blijf staan sterft iets af van binnen. Ik schreeuw tegen Chino:
"Don't Speak!"
hij glimlacht en roept terug:
"I know what you are thinking"
Het duurt even voordat ik de referentie snap. WE ARE FM is helaas de verbeelding van alles dat ik haat in ons muziekarme kikkerlandje. Een dertien in een dozijn bandje dat mee probeert te rijden op het hele post-new-wave-popsucces van onze tijd. Met boyband achtige zang zoals je misschien nog wel kent van de band Busted. Het zijn de soort liedjes en teksten dat veertienjarige meisjes moet aanspreken. Een band die geen muziek maakt maar het "alternatieve" Amerikaanse geluid aan het herproduceren is. Van gewillig vooraan staan trek ik me al terug naar de tafeltjes aan de zijkant. Ik kijk het nog een tweede nummer aan. Ik zie de jongens opgewekt praten tussen de nummers door en oprecht genieten van hun eigen muziek. Ik begrijp het niet. Al het rock n roll wordt uit me gezogen. Mijn lust voor bier zakt compleet weg en ik moet om een of andere reden aan kindercola denken. Sweet jesus! Ik loop als enige weer weg en trek me terug in de backstageruimte waar ik flabbergasted maar een 7-up voor mezelf inschenk.

Het komt als geen enkele verrassing dat WE ARE FM niet naar Indian Askin zal kijken vanavond. Ze wilde niet voor niets als eerste spelen. Dus dan blijven ik, de ex en het personeel van N201 over vanavond. Het maakt Indian Askin op dit moment niks meer uit en ze gaan weer vurig te werk met een powerset bestaande uit veel up-tempo nummer. Alleen opener '32T' en 'Glassdays' zijn de uitzonderingen. Chino zegt tussen de nummers door op sarcastische toon:
"Goodevening WE ARE AM" en "Welcome to Woodstock 1965."
Ook geeft hij aan een Vaselines cover te gaan spelen. Iemand in het publiek begint 'Jesus doesn't want me for a sunbeam' te zingen. Indian Askin speelt vervolgens een eigen nummer. Met het voorstuwende 'Foot' en afsluiter 'Braq' maken de heren er een einde aan. Chino:
"This is the last song because Tom says so".
Het weerhoud hem niet om na 'Braq' toch nog Mr. Nick in te zetten. Ik stap bij het tweede couplet het podium op en pak de microfoon van Thijs af. Thijs zoekt een andere microfoon op, die van de basversterker sinds Tom allang het podium verlaten heeft. Jan zit nog op zijn drumstoel en trapt de kickdrum in. Ik en de ex klappen voor de microfoon. Thijs doet mee, terwijl Chino nog de bluesriff doorblaast. Dan is het klaar. Ik loop het podium af naar de backstage ruimte. Daar vind ik Tom die nog een paar glazen Cola voor zichzelf aan het inschenken is. Hij is niet tevreden over vanavond. Als Jan besluit met hem terug te rijden naar Amsterdam.



Nog een biertje doen na de show

Thijs en Chino zijn op de terugweg in een goed humeur. We draaien Yasmin the Light van Explosions in the Sky. Ik geniet met volle teugen en deel Thijs mee dat hij niet door het nummer mag praten. Het is een ritje van niks. Binnen twintig minuten bevinden we ons weer in de hoofdstad. De magere verdiensten voor vanavond worden in de plaatselijke kroeg nog opgedronken. Tom en Jan zijn het erover eens dat ze niet meer voor dit soort obscene bedragen hun bed uit komen, Thijs en Chino besluiten gewoon dat ze een leuke avond hebben gehad. Ik ben het met ze eens en probeer het nog aan Jan uit te leggen. Hij heeft er geen oren na. Tom gaat direct door naar huis. We kennen hem ook niet anders. De rest gaat nog een biertje doen in de stamkroeg.Daarvoor pakken we wel de fiets. De ex fietst uit het niets boos weg. Veel emoties deze avond. In de kroeg begint Jan te vertellen:
"Ik moest de hele weg terug net een lange klaagzang van Tom aanhoren. Hier had hij godverdomme de verjaardag van zijn broer voor afgezegd. Als dit zo doorgaat heeft hij er geen zin meer in."

Als Jan en Thijs richting huis gaan, drinken ik en Chino door tot we blut zijn en de laatste kroeg geen bier meer serveert. Rock en Roll in Nederland. We hebben weer eens ons uiterste best gedaan vanavond.