Four Seasons in One Day

We zijn de twee jaar voorbij dat mijn vader Don de strijd tegen longkanker verloor. Het krijgt met de tijd steeds meer plaats. Maar afgelopen week hing er toch iets van verdriet in de lucht. Toen ik bij Indian Askin naar het nummer Mr Nick opgedragen aan Don keek, werd ik toch weer emotioneel. Veel prettige herinneringen koppel ik altijd aan muziek. Dat is toen hij tijdens een chemokuur nog optimistisch was en hoopte daarmee nog een jaar extra te kunnen winnen ook het laatste wat we deden. Uren tot diep in de nacht (hij voelde zich te beroerd om te slapen) naar optredens kijken. Zoals een tweede keer Crowded House bij Sydney Opera House uit 2016. Hun optreden bij het iconische muziekgebouw uit 1996 zou eigenlijk hun afscheidsshow zijn, maar de groep kwam na de zelfmoord van drummer Paul Hester in 2005 toch weer bij elkaar.



Nu twee jaar na zijn dood word ik weer getroffen door deze groep. Vaak verguisd door "echte muziekkenners". Een poor mans Beatles from down under worden ze vaak genoemd. Hoewel ze Melbourne based zijn, was de officiele line up een mix van Australisch, Nieuw Zeelands en Amerikaans. Dat mag allemaal best, maar de songwriting van frontman Neil Finn met bijval soms van zijn oudere broer Tim behoren tot de beste van de afgelopen dertig jaar. Zelf toen Don mij meevroeg in 2005 naar een optreden van the Finn Brothers (frontmannen van de groep en van hun vorige groep Split Enz) had ik als achtienjarige rocker ook zoiets van: "Nee bedankt pa, ik ken niets van hun solo album en ik geloof het wel". Mijn broertje Mark toen veertien greep wel zijn kans en ik hoorde hele bijzondere verhalen over die avond. Jaren later toen ik wel in de Finn Brothers Discography dook (Only Talking Sense, Suffer Never, Won't Give In) baalde ik als een stekker. Toen ik ook nog eens naar de setlist van die avond keek met het beste van hun oude oevre begon ik toch maar te vloeken. Gelukkig kreeg ik jaren later met mijn broer, zus en pa nog een kans en zagen we de reunie tour van de groep in de Heineken Music Hall. Twee minpunten, we moesten zitten tijdens de show en er zat een vervelend gezin achter ons de hele avond te kletsen in het plat Amsterdams tot ze eindelijk Weather With You kregen in de toegift.

Gister sprak ik twee buitenlandse jongens, waarvan er eentje overduidelijk ook uit Down Under kwam (als je het woord heaps in de mond neemt, snap je het wel). De ander was lastiger. Uiteindelijk bleek hij te zijn opgegroeit in Indonesie. De jongens hadden samen gestudeerd in Melbourne. Eentje werkte nu voor Wim Hof (the Iceman) hier in Nederland. Zijn beste maat kwam deze weken over. Ze waren beschonken en begonnen een beetje op te scheppen over Australische gewoontes. Ik wees ze even terecht. Waar kwam ik dan vandaan? Ipswich near Brisbane. Als je zo een gehucht van een stad weet te noemen maak je indruk. Maar Amsterdam born kwam er weinig van mijn tongval terrecht. En ik gaf het toe, ik had meer Australisch willen zijn als ik werkelijk ben. Komend jaar op de 51 editie van Pinkpop is Crowded House headliner van Pinkpop. Ik appte deze week mijn familiegroep of we interesse hadden. om weer eens te gaan. Met Red Hot Chili Peppers, Deftones en deze groep en de geruchtenmolen voor Faith No More en Rage Against the Machine begon het voor mij toch weer interessant te worden. "Nee, de line up sprak ons niet zo aan, we gaan naar concert at sea dit jaar" appte mijn moeder terug. Nee ben ik dubio. Toch naar Landgraaf of sportief mee naar Zeeland. Hoe dan ook de kans om nog een keer naar deze groep te mogen gaan in 2020 is een salute naar Don en ik zal uit volle borst voor hem meezingen.

Hey now, hey now
Don't dream it's over
Hey now, hey now
When the world comes in
They come, they come
To build a wall between us
We know they won't win