[Into] Temptation

Uitgeput zitten we aan de bar beneden in café de Koe. Deze winterweken en de slopende najaarstour eisen zijn tol. Na zoveel jaar lijkt haar relatie ten einde te zijn maar ze moeten nog steeds elke week door een deur met de band. Het maakt het er allemaal niet makkelijker op. Ze zijn momenteel niet on speaking terms. Hij is met een ander. Of niet. Het is allemaal niet duidelijk.

"Ik ga denk ik zo ik voel me echt niet goed" zegt ze
"Ja ik ook zo ik moet twaalf uur de laatste tram pakken"
"Slim ik had ook met de tram moeten gaan. goede stok achter de deur.
"Nou nog een laatste drankje dan"
We nemen een Salmari shot. Het barmeisje Fleur doet ook mee.
Daarna dan toch een Moscow Mule. Dan toch maar weer terug naar bier.
Fleur is klaar met werken en stelt voor nog even een drankje ergens anders te doen. En een geile man uit Schotland aan de haak slaan. Schotten zijn deze week haar ding.

Bij café Spuyt krijgen we eerst een bittershot. Van de barman on the house. We drinken daarna Cider. Dan is er opeens whisky. Een glas en dan nog een tweede. De twee dames zijn aan het klagen over gebrek aan (leuke) mannen. Ik steek mijn vinger op. Er word om gelachen. Fleur probeert deze barman te versieren. Geen Schot overigens. Maar elke poging van haar lijkt meer te mislukken dan de vorige. Ik zie ze door het raam alle drie buiten staan. Ik ben weer eens gestopt met roken en blijf binnen. Ik observeer de laatste poging van Fleur. O boy dat word echt helemaal niks. Ze komen weer naar binnen en ik krijg een onverwacht voorstel. Niet van Fleur, maar van haar.


"Ik heb zin om je te zoenen"
"Erm nee"
"Waarom niet?"
"Nee dat kan niet. ik zou het wel willen, geloof me, maar we moeten het niet doen."
Los van dat ik met iedereen vrienden ben, werk ik ook nog eens samen met de band. Dit moet echt gescheiden blijven. In de laatste plaats met Fleur hier ernaast. De roddel is sneller dan je denkt. Dan zet de duivelse twijfel in. Blame it on the whisky. Er schiet veertien jaar aan pijn en ellende door mijn hoofd. Altijd aan de ontvangende kant ook, we kunnen daar toch niet zo maar aan beginnen ook? Het voelt als wraak bijna.

"Het ligt niet aan jou, geloof me, ik zou het zo doen maar..."

Fuck it zegt het stemmetje in mijn hoofd en ik schuif me naar haar.

I am a golden god, or I used to be so many years ago. Schrijf je eigen geschiedenis.


Niet zo voorzichtig het mag wel wat harder."
"Zo beter?"
"Ja. Wow ik ben duizelig"
Ik ben ook duizelig wat gebeurd hier. We pauzeren en het piekerproces begint weer in te zetten. Ik kijk naar de tijd op mijn telefoon. Een kwartier nu voor de nachtbus. Als ik snel loop haal ik dat. Dit is mijn enige kans om te ontsnappen.

"Ga je weg? Neeeee."
"Ja ik ga voor die bus. Doeg."
Nog een kus en dan de deur uit.

Ik storm de bar uit. En blijf passen zetten richting Rembrandtplein. Godverdomme, dat ging maar net goed. Goed gewoon blijven lopen stap voor stap. Bus in. Bus uit. Bed in. Sleep it off. Waarom moest dit gebeuren en waarom was Fleur erbij als getuigen? God. Maar goed zoenen, daar komen we wel overheen. Dit is net als veertien jaar geleden. Hier komen we wel overheen. Toen zette je ook niet door. Met je morele code. Ratio gaat de deur uit. Je morele code. Godverdomme. Ik schop tegen een vuilnisbak. Nog een paar stappen. Ik kan mijn hoofd wel tegen de muur slaan. Godverdomme je morele code, je kan nog terug, regelrecht de kroeg in. Nee je was net zo goed bezig. Tegen Rembrandtplein kijk ik op mijn telefoon. Hij staat op vliegtuigstand. Slim kan je ook geen contact meer hebben. We zien morgen wel weer... maar.

Ik schakel hem terug op normaal. De berichten komen binnen

Neeeeee je telefoon is uitgevallen
Godver
Ik wou dat er een evenaar in dit geheel was, maar ik denk dat dat er gewoon niet is. Is het nu allemaal full circle? Ik wil honderd dingen tegen je zeggen, maar ik heb gewoon zin om te tongen. Dus ik stop met typen.

Ik typ:

niet te moeilijk over nadenken. x

Ratio. Emotie. Ratio. Emotie. Hoeveel minuten nog? Oke vier minuten tot de bus. Je bent er bijna uit.
Ik begin te bellen.

Hallo
Hallo
Hallo. Hoezo bel je?
Weet ik niet zo goed.
Heb je geen zin om terug te komen?
Ja ik mis net mijn bus. Over 50 minuten weer een kans.
Misschien kom ik wel naar je toe. Misschien.
Oke ik ga ophangen.
Ze appt nog na:

Hoe laat gaat je bus?

Ik stuur terug.

Om 4 uur.

De tijd tikt weg, zo een extra veertig minuten. Het begint allemaal te bezinken. Ik heb toch een misplaatste hoop dat ze nog langskomt. If not raakt het toch weer mijn zelfvertrouwen. Nog tien minuten, de tijd gaat gewoon voorbij. Beter zo. Sleep it off.
 Dan komt er een fiets op me af het bushokje ingereden. Neeeeee why. We waren zo dichtbij.

"Hallo"
"Hallo"
ze gooit haar fiets tegen de abri en ploft naast me neer. We beginnen weer te zoenen. Omstanders moeten een eerdere bus hebben

"Jullie zijn een leuk stel" horen we van een jonge dame voor ze instapt richting IJburg.

"Dankje"

We gaan weer verder met zoenen.
Ze onderbreekt me als mijn hand al in haar broek zit:
"Hooo wat zijn we hier aan het doen in het openbaar. kom we gaan fietsen."
"Oke ik fiets wel. Hier neem mijn tas" zeg ik. 
Wat ik inmiddels zeg en tegelijkertijd doe stroomt niet meer met elkaar. We zijn richting haar huis, maar misschien moeten we dit niet doorzetten. Ik begin te fietsen.
"Ik ga wel op de bank" zeg ik nog.
"Zullen we binnendoor?" vraag ik
"Nee beter gewoon rechte wegen"
"Slim"
Ze begint te lachen. Het regent en het is koud. Ze leunt nog wat steviger tegen mijn rug aan. Ik neem een afslag iets te hard, Oei daar gaat het achterwiel. We zijn er na vijftien minuten dan eindelijk.

Fleur doet open. Blijft blijkbaar ook logeren. Was duidelijk geen succes met de barman.

"Hoi ik heb net gekotst. Nog heel even hier liggen hoor."
Ze wordt uit het bed gekieperd en op de bank gegooid en krijgt oordoppen in.

Dit is nu het moment. Wezenlijk sta ik in de huiskamer. Er kan nog weggelopen worden. Het moet niet gebeuren. Maar god je loopt al je halve leven rond met een "had ik maar" gevoel. Maar wie had ooit gedacht dat je over the edge zou stappen. accepteer het, je bent geen moreel man. Je bent maar gewoon een man. En je hebt gevoelens ook nog eens. God laten we ook maar niet stilstaan bij gevoelens.

"Kom we gaan onze tanden poetsen. Je moet het wel met Paradontax doen"
"That is ok."

Ik trek mijn kleren uit tot mijn T-shirt en boxershort. Ik doe nog heel even alsof ik twijfel, maar wie loop ik dan ook te bullshitten? Ik loop de slaapkamer in en ga naast haar liggen.
"Dit is voor het eerst in vijf jaar iemand anders. Geef me heel even hoor."
"Het is oke."
We beginnen... te zoenen
Ze maakt haar BH los
Ik trek mijn shirt uit en daarna haar shirt uit. Wacht dit gaat misschien iets te haastig.
We zoenen en strelen. Mijn hand glijd naar beneden, haar slipje in. In tegenstelling tot de bushalte is er dit keer geen bezwaar. We verliezen onze laatste kledingstukken.
Ik kan niet geloven dat dit nu gebeurd. Maar ik moet ook niet nadenken. Stoppen met nadenken.
"Sorry het is de drank", zeg ik.
"Nee je denkt teveel na. Relax. Voel." 

Time goes to infinity and back again.

"Kunnen we even hier zo blijven liggen, voor eeuwig?" fluister ik.
God did I just say that?. Maar nu is alles nog ok. Over een paar uur komt de realiteit binnen en dan is het allemaal niet zo mooi meer.
"Hier neem wat kussens. je mag best comfortabel liggen."
"Ik ben ok", zeg ik.
"Let je op je ademhaling. je stopt af en toe het is eng."
"Hmm hmm" 
Ik houd expres mijn adem in.
"Je hebt soms een raar soort gevoel voor humor die ik niet snap."
"I know..."

Ik lig in de vroege ochtend met haar tussen mijn armen. Maar slapen doe ik niet. Hoeveel tijd gaat er voorbij? Een uur, twee uur? Ik lig te wachten tot de wekker gaat. Ik zou haar perfectie tot in elk detail willen omschrijven. But that would give away to much... Dit is de scene uit Into Temptation.

The guilty get no sleep in the last slow hours of the morning
Experience is cheap should have listen to the warning...
But the cradle is soft and warm.

De wekker gaat. Ik kom ook overeind
"Hoezo sta je ook al op?"
"Wat hier blijven gezellig met Fleur in huis? Nee dat laatste beetje bevestiging moeten we maar beter vermijden."
"Ook weer zo."
Ze gaat weer even liggen. Begint zwaar te ademen. Komt overeind en gaat op zoek naar water en een pil.
"Gaat het?"
Het is retorisch. Ik zie ook wel dat het niet goed is.
"Nee het gaat echt niet."
Ze neemt blijkbaar valium. Ze gaat weer liggen en ik sla een arm om haar heen.
"Fijn dat ik het niet hoef uit te leggen."
"Het is oke."
Ik houd haar stevig vast en ze wordt vanzelf weer rustiger.

"Ik bewaar mijn mental breakdown wel tot ik thuis ben." Zeg ik.
"Beter dat je het nu hier doet."
"Zo werkt dat helaas niet. Het wil allemaal nog niet helemaal landen"

"We kunnen dit ook gewoon niet zeggen. Tegen niemand".
"Ja en je getuigen in de huiskamer?"
"O joh die was zo bezopen. De rest praat ik ook wel uit haar hoofd."
"Of we zetten haar bij het grofvuil. pak jij de vuilniszakken?"
Weer die misplaatste humor...

Ze moet straks naar een bandmeeting, maar had zich vergist in de tijd. Ze hoeft pas over een uur... Ik ga alvast de deur uit. We stommelen een beetje in de hal met de deur. Ik kus haar een laatste keer op de mond.
"Succes met de band straks.". 
Ik trek de deur achter mij dicht. Hij klemt een beetje. Dan begint the long walk home...