The Greatest View

Valentine 2005
back: me, pa, Greg,
front: Kyra, ma, Tante Annie, Angie

Dit is de dip van de reis. We zijn in de Blue Mountains en het zal de hele dag weer regenen. De komende dagen blijven hetzelfde. Dat versterkt het gevoel van heimwee naar Valentine, Newcastle en vooral de Guest family. De afgelopen dagen met de familie waren intensief, vooral met de jongste vier, tien jaar naast een kinderdagverblijf gewoond en dan toch vergeten wat een geluid er op je af kan komen. Maar wat een gastvrijheid en wat hebben we gelachen. Zaterdag een lunch barbecue met sjoelen (jawel) en veel biertjes (ome Nick de Haart had er zin in) en zondag Kyra's redemption walk de Mount Tomaree op. De vorige keer dat ze deze berg beklom was ze met Hayley wezen clubben in Newcastle de avond ervoor. Dit keer was ze fit en scherp. Ik had een lichte kater, maar het ging prima. Omhoog is geen probleem. Omlaag is zwaar voor de knieën. Daarna uitstekend Grieks gegeten bij Atmos in Shoal Bay. De familie keek boos toen Kyra stiekem naar de WC ging om de rekening te betalen. Maar als je dat niet forceert dan kom je er ook de hele week gewoon niet tussen. Binnen vijf jaar moet ik ook rondom Macquarie Lake wonen. Het is er prachtig.

Angie at Mount Tomaree

Greg at Mount Tomaree

Zondag avond hebben we naar een interview met tante Annie zitten luisteren. Een emotioneel maar prachtig document over haar leven in Holland en haar grote stap richting Werris Creek. Haar accent is anders dan ik het mij in 2005 herinner. Het heeft meer Zuid Afrikaans met Engels en soms Nederlandse zinnen tussendoor. De ouders van mijn vader deden dat precies andersom in Nederland. Veel Nederlands en dan soms toch weer een Engels zinnetje tussendoor. De maandag was wederom een prachtige dag, nog een wandeling rondom het meer gemaakt en toen Angie in de middag klaar was met werken nog even the bush in voor een prachtig uitzicht op het meer. 's avonds afscheid genomen van tante Angie die alweer om 5 uur op moest, met een lach en een traan. Hetzelfde in de ochtend met de incredible Greg of Bocka zoals ze hem hier noemen. Ik ga ze missen de rest van de reis. Maar hopelijk binnen vijf jaar weer.


Het is vreemd en stom hier in Wentworth Falls. Er is niks mis met deze AirBnB, er staan prima winkeltjes in het kleine winkelstraatje en de twee restaurants hebben waarschijnlijk prima eten. En het is een prima dag de eerste dag (iets kouder) maar niks geeft momenteel voldoening en de woensdag met de hele dag regen maakt het minder aantrekkelijk om de deur uit te gaan. In de laatste plaats omdat hier maandag twee mensen zijn omgekomen door een landslide. Het is denk ik gewoon even die middenreis dip waar we doorheen moeten. Ik schrijf wat postcards die zo op de bus gaan, zet perculatorkoffie en staar een beetje naar het regenachtige uitzicht. Morgen weer beter.

Me and little Archer at Shoal Beach