The Boys Next Door

Chris Joannou's Pinkpop Shirt uit 1997

Kyra is verlost van de quarantaine. De campingtrip vrijdag gaat niet meer door. Het blijft met bakken uit de hemel komen. Gisteren was Greg zijn 62e verjaardag. Greg is de man van tante Angie. Gregory Guest heeft als deurmat: Be our Guest. En dat is spot on. De gastvrijheid in dit huis is eindeloos. Verplicht in quarantaine komt dat wel goed met eten? Man er is genoeg voor weken. Daarom zijn we vandaag op een missie: Voor de jarige job die vandaag terugkomt uit Alice Spring wat Pale Ale biertjes scoren. Ik heb er aardig wat opgedronken afgelopen dagen. Ook heeft hij een set nieuwe snaren nodig voor zijn western gitaar. Ik heb nog een dag de tijd om een Eagles nummer in te studeren, zodat ik deze aan hem kan leren. Voor mezelf wil ik naar een platenzaak voor oude Birthday Party platen. De eerste band van Nick Cave.

Onze eerste stop is Rudderless Records in de binnenstad van Newcastle. het is 18 kilometer rijden. We parkeren bij de supermarkt en gaan dwars door de regenbui op zoek naar de zaak. We passeren eerst een bar en cafe: The Edwards. Zullen we hier zo gaan lunchen stelt iemand voor?  Het platenzaakje is kleiner dan ik had verwacht. We worden vriendelijk begroet. Eerste keer? Hier zijn de nieuwe platen. Hier zijn de Australische en Nieuw Zeelandse artiesten. En de rest is... de rest van de wereld! Simpel. Ik heb binnen een minuut mijn missie volbracht: The Boys Next Door - Door Door. Kyra gaat voor de laatste plaat van Linkin Park. Ook had ik op de website gezien dat ze Nirvana T-shirts verkopen. Ik ga door de collectie T-shirts. Deze liggen op een grote berg op de grond in de hoek van de platenzaak. Ik ben aan de andere kant van de wereld en ik vind een Pinkpop shirt uit 1997. Die kan ik niet laten liggen. De verkoper ziet Silverchair (de band van Daniel Johns, die met het auto-ongeluk) tussen de line up staan. Het was mij nog niet eens opgevallen. Ik zag alleen Korn, Limp Bizkit en Placebo. Ha die moet van Chris zijn, zegt de verkoper. Chris Joannou, hij is de eigenaar van dit pand en het restaurant hiernaast. Dit gebouw is betaald met Silverchair geld.

The Edwards

Alles klikt in elkaar. Ik sta in de zaak van Silverchair bassist en ga straks in zijn restaurant lunchen. Mijn tienerband, mijn eerste concert in Paradiso in 2003. Eerste keer mosh pit tijdens Let the Door Swing. De volgende ochtend op school voelde ik mij helemaal de man. Ik wist dat hij na Silverchair een restaurant was beginnen in Newcastle maar ik wilde niet die fanboy zijn en dat opzoeken. Maar toch sta ik dan nu hier en koop ik 25 jaar later ook nog eens zijn Pinkpop T-shirt om het weer terug naar Holland te slepen. Ik vraag nog naar de Nirvana shirts. Nah mate these are bootleg shirts. we thought there were genuine when we bought them. Geef ze toch maar. Bij het afrekenen krijg ik complimenten voor de Boys Next Door plaat. Bij het omhoog houden van Linkin Park begint de man te fronzen. That one is for her. Ik gebaar naar Kyra. Dan vind hij het prima...

We gaan door naar The Edwards. We bestellen zwarte koffie en kombucha. Voor eten nemen we een Eddie's burger en een deluxe tosti. We delen ieder de helft. Ik kan gewoon niet geloven dat ik in de zaak van Chris Joannou zit. Ik bestel een Pale Ale van de tap. Om het te vieren. Het komt met bakken uit de hemel, maar ik heb een hele grote glimlach op mijn gezicht.

Volgende stop is bier kopen bij de supermarkt. Keuzestress voor een schap vol Australische bieren. Het word 4 Pines Pale Ale en Pacific Ale. De verkoper vraagt of ik een klantenkaart heb. Als ik vraag wat het precies inhoud weet hij genoeg. Ah nevermind dude. Enjoy your beers! We gaan door naar de muziekwinkel. The Musos Corner. Een beetje gitaren gluren. Ze hebben een goed aanbod, inclusief mijn meest recente Fender gitaar. Als ik op het prijskaartje spiek schrik ik mij een ongeluk. Gitaren zijn hier gemiddeld 800 Euro duurder als in Europa. Een bolle ginger met een paardenstaart hoort mij en Kyra over de gitaren praten. You guys Dutch? Yes we are. Watskebeurt in the skuur? De man heet Nils, komt oorspronkelijk uit Zweden, werkt in Manny's Music Shop in Sydney en is hier vandaag om zijn moeder te bezoeken. Als ik hem vraag wat er te doen is in Newcastle antwoord hij: Naar het strand gaan en zuipen, naar een bar gaan en zuipen of naar de bergtop gaan en zuipen. Wat een depressief antwoord. Hij zegt dat er in de jaren negentig wel een scene was, maar dat het allemaal erg vergaan hier is in Newcastle. De random praatjes in het buitenland gaan mij altijd beter af dan thuis. Hoe komt dat toch?

We groeten Nils, rekenen wat light gauge acoustic strings af en doen nog een blok lopen. Ik stuit tegen the Rum Diary Bar. Daar moet ik toch echt een keer naar binnen. Maar niet nu om 3 uur in de middag. De volgende keer maar. Alles wat met The Rum Diary te maken heeft, is toch gegarandeerd hoofdpijn. En ik zal niet snel vergeten hoe het afliep bij de Curse of Lono bar in Los Angeles. Nou had ik het kunnen weten met de Curse of Lono Cocktail met lighter fluid in it. But a man on an adventure is unstoppable. Over Adventure gesproken. Wat Instagram tegeltjes wijsheid:

- A quest of to accomplice a task
- An adventure is a trip without a destination
- A journey is when a trip is more important than the destination.

Ik ga voor adventure. Kyra gaat voor a journey. En we laten je in dit reisverslag wel weten waar het schip strand.