Damn fine coffee

Kyra lag gisteren bijna de hele dag ziek op bed. Ik gooi het op de intense reis, de stress vooraf en haar sprong in het diepe: zonder haar man een maand op reis met die gekke broer. Onze zelftests zijn negatief dus we zijn vrij om te gaan en staan waar we willen. Ik deed vrijdag mijn eerste wandeling door Valentine. Ik kom voor een verrassing te staan als in deze woonwijk de wandelstoep soms gewoon ophoud. Na een kwartiertje berust ik mij in het lopen op de autoweg. Alles gaat toch in een rustig tempo in dit land. No worries. Ik passeer de lagere school met elke week inspirational quotes, de bowling club met allemaal mannetjes boven de zestig die een vorm van jeu de boule aan het spelen zijn en ik eindig bij een wandelpad door the bush. Ik bewaar de wandeling voor morgen als Kyra zich weer beter voelt. De rest van de dag zit ik bij het zwembad in de tuin. Kyra die heel even komt kijken verontschuldigd zich dat ze ziek is en zegt dat ik er heel gelukkig uit zie. Dat ben ik ook. Geen jetlag, geen stress, geen tinnitus en het gevoel komt sterk op dat ik de afgelopen jaren niet op mijn plek heb gezeten in Amsterdam. Ik grap dat ik de terugvlucht kan annuleren.

Vandaag ga ik wandelen met mijn tante Angie. Een kleine dame van in de zestig met ouders van Nederlandse afkomst: tante Annie en oom Klaas. Klaas was de broer van mijn oma. Angie loopt met een stevige pas, wat ik prettig vind, iedereen klaagt normaal dat ik te snel loop. We lopen vandaag tien kilometer. Een mooi begin. De weersvoorspelling blijft regen aankondigen. Maar ik zeg steeds tegen de familie dat het niet zo is en krijg gelijk. De zon schijnt iedere keer als ik de deur uit stap. En goed ook want ik verbrand ondanks al het smeren al twee dagen op een rij mijn nek. Angie vertelt over haar bezoek in Nederland in 1984, voordat ik geboren was. Mijn vader ging toen als ongelovige op zondag met haar mee naar de kerkdienst, wat hij van haar niet had hoeven doen. Dat zat wel in zijn karakter zeg ik.

We komen aan bij de zaterdagmarkt bij Lake Macquary. Er staan maar een paar verkopers en de meeste zijn alweer aan het opruimen. Ik bied Angie koffie aan. Ik mag voor twee koffie, een zwarte en een chai latte tien dollar afrekenen. Big spender, grapt de verkoper. Ik zeg dat ik als Hollander wat te compenseren heb voor onze Nationale gierigheid. Angie en de verkoper moeten lachen. Het enige wat ik van Holland weet is fietsen en dat iedereen in het kanaal valt, zegt de verkoper. Dat zijn de Engelse die in het kanaal vallen, zeg ik. Ik ben Engels! giert de verkoper uit. Hij heet Greg Watkinson en is nooit meer teruggegaan. Hij verkoopt koffie met zijn vrouw, die normaal gesproken hier in de caravan staat. Hij legt uit hoe mijn coffee is gemaakt. gefermenteerd met watermeloen smaak. Ik neem een slok en het is verdomt goeie koffie! Hij is helaas uitverkocht om mee te nemen maar ik neem genoegen met een alternatief: Purple Rain. Hij raad mij nog aan in Rotterdam Manhattan Coffee Roasters op te zoeken van Ben Morrow. De beste koffie die hij ooit heeft gedronken. Ik ga dat zeker doen.

"Wasn't that nice?"zegt tante Angie. Ik knik. We nemen plaats op een bankje en drinken onze koffie. Er vladdert een vlinder voorbij. Iedere keer als zij en haar zus een vlinder zien spreken ze af dat het haar overleden moeder Annie is. Ze is 95 geworden. De laatste keer dat ik haar heb gezien was in 2005. De laatste keer dat mijn zus haar heeft gezien was in 2015. Een unieke vrouw met een sterk karakter. We missen haar allemaal. We praten verder over onze ouders, familie, verlies en mooie momenten. Dan zetten we onze wandeltocht vijf kilometer weer verder terug naar huis. Onderweg vladdert er weer eenzelfde vlinder voorbij. Ze wijst ons weer de weg terug, zeg ik tegen Angie. Ik ga er bijna in geloven. Thuis zijn inmiddels twee van Angie's kinderen met kleinkinderen en staat ons ongelukkig nieuws te wachten. Maar daar morgen meer over.