Sunday, October 4, 2020

Waarom bleef je niet voor mij

Het thema de dood komt 5 september 2009 samen in het appartement van Tonio in de Nepveustraat. Ik ben die avond met Tonio en Milou naar cafe Belgique geweest. Vaaghuysen zat waarschijnlijk vol. Het regende en we gaan daarna met een taxi naar Tonio's huis en kijken daar nog de film Garden State met Zach Braff en Natalie Portman. Tonio is moe (en stoned) en haakt eerder af. Hij legt voor ons nog een matras in de rommelige huiskamer, mochten we blijven crashen. Met rommelig bedoel ik een vloer vol met computeronderdelen die we verder aan de kant schuiven. Milou krijgt opeens last van de hik.

Dan gaat de telefoon van Milou. Waar ze is? Ik zet de film op pauze. Haar oom en tante komen er per direct aan. "Mijn moeder. O mijn god." hoor ik haar zeggen nadat ze heeft opgehangen. Hoewel haar oom er nog niks over wilde zeggen voelt ze het al meteen aan. Ze begint te rillen. Ik sla een deken en een arm om haar heen.

Tien minuten later gaat de bel. Haar oom en tante komen binnen met twee politieagenten om te vertellen dat haar moeder die dag een einde aan haar leven heeft gemaakt. Ik ben dan 22 en Milou is 18.
"Wat erg voor mijn zusjes" is haar eerste reactie. Ik voel me schuldig voor de rommel in de kamer. Haar oom vraagt of ik de vriend ben. "Ik ben een vriend" zeg ik terug. De agent legt nog een keer aan mij uit wat er gebeurd is. Vijf minuten later stappen ze allemaal de auto in om haar vader te gaan zoeken. Milou geeft mij een knuffel. Ik weet niet wat ik moet zeggen. 

Het is 11 jaar later en Milou heeft 25 juli haar afstudeerpresentatie voor de filmacademie. In het Ketelhuis presenteert ze haar documentaire van een half uur. Ik ben mijn vader in 2017 aan longkanker verloren en samen zijn we onze vriend Tonio in 2010 verloren door een verkeersongeluk. Het onderwerp van haar afstudeerfilm: Zelfdoding van een ouder. 

Milou volgt in haar film een aantal kinderen in de leeftijd 10 tot 12 jaar. Zelf is ze in beeld als animatie en doet ze de interviews met de kinderen en voice over. De kinderen vertellen over vaders die aan de piekerziekte zijn overleden. Het komt hard binnen. Milou stelt in de film de vragen die niemand durft te stellen. Het taboe is nog altijd groot. De kinderen antwoorden zonder filter. Ze zijn boos, ze voelen zich schuldig dat ze zo lang nog moeten huilen om het verlies. Ze durven niet alleen te slapen en voelen zich verantwoordelijk voor wat er is gebeurd. Ook zijn ze heel erg bezig met hun moeder. Want wat nou als ze die ook nog verliezen?

Ik en Milou hebben de afgelopen 11 jaar een moeder, een vader en een goede vriend verloren. Maar wij zijn er nog en blijven elke dag stappen maken. En Milou heeft nu een aangrijpende maar prachtige film gemaakt. En ik ben harstikke trots op haar.

De documentaire "Waarom bleef je niet voor mij" is 24 oktober te zien op HUMAN NPO3. 9 en 10 oktober is de film online te zien.


No comments: