De Hemelbestormers [In het hart der duisternis]

By: Subtracting

M. en ik zitten in de taxi richting het huis van Joseph Haden. We zitten op de achterbank. Preventief zodat we niet met de chauffeur hoeven te spreken. We zijn sowieso niet heel spraakzaam. Ik verbreek uiteindelijk de stilte:

“Ik herinner mij opeens mijn droom van gistermiddag weer. Die zo vlak voor ik richting Jonfen ging” 
“Hoe dat zo?” vraagt M.
“Nou we waren met zijn tweeën naar de Canvas, je weet wel dat Volkshotel.” 
“Ehh ja” 
“Ja het was alsof we naar een feestje zouden gaan daar op die bovenste verdieping. Maar we moesten ons bij een balie met twee jonge studenten melden. Een jongen en een meisje. We moesten zeggen voor wie we kwamen en jij zei dat we voor Haden kwamen. En toen namen ze ons heel vrolijk naar een ziekenhuiskamer waar Haden opgebaard lag. Heel vreemd.” 
“Dat is inderdaad heel vreemd. Waarom was het in het Volkskrantgebouw en niet de Trouw?” 
“Ja geen idee. Maar in die ziekenhuiskamer ging de rode loper uit en kwamen honderden mensen met fototoestellen aanstormen en er was heel veel geflits en we werden weggedrukt uit die ruimte. Alsof de menigte voorrang op ons had. Meest bizarre en onheilspellende droom toch?” 
“Ja helemaal omdat je gisteren nog niks van die uitnodiging afwist. Wat vaag allemaal.” 
Ik blijf een tijdje uit het autoraam staren. Daarna zeg ik zacht:
“Ja dit is ook allemaal maar te vaag.” 

We komen aan bij het gigantische huis van de oude kluizenaar Joseph Frederick Haden. We hebben Haden's vader nog nooit in levende lijven ontmoet. Pie wel. Die was praktisch Haden's broertje en kent de familie van jongs af aan. Maar kort na het tragische ongeluk hebben ze het contact verbroken en dat is nooit meer goed gekomen. We hebben alweer twee dagen niet geslapen en zijn eigenlijk in geen staat om deze confrontatie aan te kunnen gaan. Pie is inmiddels waarschijnlijk weer veilig in Duitsland. We hebben geen idee waar Jonfen is. We hopen ook weer veilig thuis. Voor de poort van Joseph Haden zijn ivoren toren beginnen we, ondanks de gigantische staat van brakheid, nu toch een beetje nerveus te worden.
 “We zijn een half uur vroeger dan hij van ons vroeg. Moeten we wachten of gewoon aanbellen?” vraagt M.

De Hemelbestormers [In de problemen]

"Loss" By: Subtracting

Vroeg of laat gaat het mis en dan gaat het ook goed mis. De strooptocht binnen Fort JUP kon niet eeuwig ongestoord doorgaan. Het vervolg van de première in de Odeon liep zo gruwelijk uit de hand, dat niemand het zou geloven als je het zou navertellen. Ik geloof het zelf amper. Het is op dit moment allemaal een beetje een waas. Het had iets te maken met Actries en Huilina en dat die nog steeds zo hard hun best deden. Ook vanavond op de première. Terwijl sinds die verfilming van de Passievrucht iedereen was opgehouden met opgewonden raken van deze dames en hun “acteertalenten”.

Verder was Arie er. Natuurlijk Arie. Daar hadden we nog een goed gesprek mee gehad. we kalmeerden daarna wel weer, voor even dan. Verder waren er nog een dozijn aan belangrijke mensen. Ze konden allemaal opgesomd worden, maar lekker belangrijk. Er waren ernstigere zaken aan de hand. M. en ik zitten namelijk vast. Jonfen was de dans ontsprongen, maar wij hadden ons geluk toch een stap te ver verspeeld. Nu zaten we vast. Op het bureau op de Lijnbaansgracht tegenover de oude Melkweg. In een kamertje moeten we momenteel wachten voor verhoor. Het voelt net als de keer dat ik onterecht was beschuldigd voor winkeldiefstal. De eigenaar wilde een bekentenis. Eerder liet hij mij niet gaan. Ik wilde niet spijbelen, dus ik bekende schuld. De eigenaar liet mij vervolgens gaan. Nog vaker in mijn leven heb ik uiteindelijk schuld bekend voor iets wat ik niet heb gedaan. Kansloos.

De Hemelbestormers [De Messias]

By: Subtracting

“Jullie doen net alsof jullie de Messias hebben zien landen!”
Na de voorstelling staan we buiten om op adem te kunnen komen. π kan het echter allemaal niet van zich afschudden.
“Wat is dit voor fucking shit?” 
“Maar Pie, hij staat daar echt! Alleen heeft de moderne versie een nieuwe naam: A.A. Boomsma” zegt Jonfen.
“Echt geloof mij Pie, deze Messias is van een ander hout gesneden. Deze praat direct terug tegen je in moeilijke tijden. Heb je dat nieuwe digitale praatprogramma niet gezien? Gratis therapie in ruil voor je ziel!” zegt M.
“En hij loopt over water! Weet je die commercial nog van een paar jaar geleden nog?” zeg ik.
 Pie schudt zijn hoofd:
“Dat jullie hem zo graag willen cocken”, hij maakt een gebaar met zijn handen in een circelvorm voor zijn geslacht en simuleert de beweging:
“Cock cock! Wat is dit voor fucking shit?” 
De andere drie beginnen te lachen.
“Jullie moeten het allemaal zelf maar weten. Ik ben hier weg! Weet je waar ze nog toffe feestjes hebben? In Berlijn. Daar after ik hem wel.”

De Hemelbestormers [Terug in de stad]

By: Subtracting

Vanaf station de Postjesweg moeten we even goed oppassen. Het is inmiddels alweer licht. Het daglicht is heel erg wennen en we drie staren nog een beetje schichtig naar de grond. In het station leggen we de stalen rossen aan een grote ketting. Wie weet maken meerdere nachtbra-kers gebruik van deze route. We nemen de trap naar beneden en klimmen over de dichte poortjes. Dit gaat makkelijker dan gedacht. Pie staat bij de uitgang te wachten en deelt stadspassen en zonne-brillen uit:  
“Dacht al dat jullie die zouden vergeten, welcome to the broad daylight!” 

 Hij is strak in pak gekleed. Een ontwikkeling van de laatste jaren. Wij moeten daar nog altijd aan wennen en steken slordig tegen hem af. Mochten we tegen controle aanlopen dan zijn we vanaf nu veilig. We schudden ieder Pie de hand:

“Lang geleden man. Alles goed?” 
 “Hangt er vanaf jongens, maar dat leg ik later uit. Kom we gaan naar de oude woning.”

De Hemelbestormers [Het leven van π]

By: Subtracting

π (Pie) had in de gouden jaren zijn slag geslagen met het fenomeen bitcoin. Hij had voor het kantelpunt in 2017 gegokt en gewonnen. Nog voor de crash van het systeem (gedwongen door de overige geldsystemen) had hij zijn coins op tijd weer doorverkocht. Dit werd door de Nederlandse overheid als misdaad gezien en π was daarom soort van voortvluchtig. In Duits-land bleef hij vrij waar onze buren nog altijd meer aan de persoonlijke privacy hechtte dan bij ons. Hij woonde voor zijn vertrek oorspronkelijk in het Westelijke gedeelte van de stad. De vier vrienden waaide uit alle windstreken. En de vierde was nu terug. Wat was de reden? Een reünie ging niet vanzelf. Fort JUP zat grotendeels op slot. Zo kon je van Oost niet zo maar naar West. Maar je kon van West weer wel naar Zuid en naar het centrum. En Noord.. Ach Noord.

De Hemelbestormers [Jonfen]

By: Subtracting

Jonfen woont aan de andere kant van de stad. Bij het oude Amstelstation in een voormalig bejaardentehuis. Dit zijn de enige betaalbare woningen voor de oude lichting nachtbrakers nog binnen de ring. Het onderscheid in deze hoofdstad zit hem of je binnen de voormalige ringweg van wat men Fort JUP noemt woont of daarbuiten. Jonfen heeft bij de gratie van zijn ouders nog wat van het goede spul liggen: Triple. Ouderwets gebrouwen, niet die chemische Brand X rotzooi. Op dagen dat we ons slachtofferen onder controle hebben komen we samen en kijken we een filmklassieker. Of spelen een videogame op een ouderwetse console en drinken daarbij Triple en eten een diepvries pizza. De diepvriespizza’s krijgt Jonfen eens in de zoveel tijd van zijn ouders. Een avond als deze is zo een beetje het hoogtepunt van ons be-staan. Dit is een feestmaal vergeleken met het vloeibare astronautenvoer dat in de geautomatiseerde voedselpakketten worden opgestuurd.

Ik gebruik mijn telefoon device om aan te geven dat ik voor de deur sta. De intercom werkt al jaren niet meer. De beneden deur van het oude bejaardentehuis gaat open. Het ruikt om een of andere reden hier nog altijd naar ziekenhuis. De geur van linoleum wekt een vroege jeugdherinnering op van een eerste ziekenhuis bezoek. De witte gangen spraken in de jeugdige verbeelding tot een scene uit Star Wars. Het gebouw heeft twee liften. Ik neem altijd de rechter naar de vierde verdieping. Ik kan nooit onthouden op welk nummer Jonfen nou woont, maar als ik voor de specifieke deur sta weet ik het weer. Een handige geheugensteun is de overbuurman die altijd op hoog volume hele bombastische muziek over de verdieping blaast. Niemand durft ook deze nachtbraker hierop aan te spreken. De deur van Jonfen is al open.

De Hemelbestormers [De lijn van Noord naar Zuid]

By: Subtracting

Mijn flat staat aan de rand van het oude winkelcentrum, het Buikslotermeerplein. Het oude winkelcentrum is al jaren niet meer in gebruik. De gebouwen zijn na de laatste poging, tien jaar geleden, om Noord te torpederen tot hét dynamische stadsdeel, niet meer opgeknapt. De omgeving bij het winkelcentrum blijft eigenlijk toch nog altijd ouderwets achter. Het is allemaal erg grijs troosteloos. Ik neem de lift naar beneden en begeef mij richting het metrostation.

Op dit tijdstip is het vooral heel erg donker. Sinds in de nacht niemand meer over straat gaat, hebben ze in dit deel van de stad de straatverlichting opgeheven. Maar de flats zelf geven in de nacht meer dan genoeg licht. Bijna niemand hoeft de volgende ochtend vroeg op. Of middag. Het doet er allemaal niet meer toe. Verder is het koud in mei, herfstachtig weer, de laatste jaren zijn de vier seizoenen niet meer van toepassing. Ik loop richting het oude verlate stadsdeelkantoor. Het stadsdeelkantoor is sinds een aantal jaar gesloten. Achter het oude kantoor ligt de eindhalte van de Noord-Zuidlijn. In 2020 is de lijn godzijdank af en dag en nacht in gebruik. De lijn is een flop, maar een geautomatiseerde flop en draait gewoon stug door. De kosten waren nu toch al gemaakt en toen de gemeente hier nog hun functie hadden, wilde deze hun verlies nog altijd niet toegeven.

De Hemelbestormers [Millennial X]

By: Subtracting

De mentale staat van de nachtbrakers verkeerden in twee totale uiterste. Of dat van het slachtoffer of dat van de hemelbestormer. De afgelopen week was het weer de slachtofferrol. Het enige wat ik daarmee kon doen was zielloos op bed blijven liggen en mijzelf blijven verdoven. Met virtuele entertainment en met Brand. Niet het biermerk Brand. Dat was niet meer verkrijgbaar en overigens toch nooit te zuipen. Maar Brand X: Extra Low Carb. Een chemische drinkbare mix die overgevoelige zintuigen doofde.

Het slachtofferen was een onderdeel van een cyclus. De overdaad aan prikkels in combinatie met teveel plastic rotzooi dat anno 2020 voor voeding door moest, pakte slecht uit op de gemiddelde nachtbraker. Het bioritme was chronisch van slag. Depressie steeg en de millennial zat stelselmatig niet lekker in zijn vel. De oudere generatie keek daar neerbuigend tegenaan en noemde het gekscherend: slachtofferen. Kortom we moesten ons niet zo aanstellen en eens een keer stoppen met op bed liggen. Dat eindeloze pulp kijken op die virtuele brillen en dat Brand X nuttigen was nergens goed voor. Dat patroon ging soms dagenlang door. Maar niets was zo erg als de keerzijde. De high. De revolte! Dan kwam de hemelbestormer naar boven.