Aanslag

 Ik begrijp nog niet helemaal waarom de aanslag van vanavond op Peter R. de Vries zoveel met mij doet. Jarenlang was hij een tot karikatuur verworven middel voor een eigen lolletje. De talloze keren dat ik met goede vriend Jasper Staal zijn kenmerkende stemgeluid nadeed. Hoe we het hadden over het fragment waarin een pislinke (ex?) vriend/echtgenote met zijn mobiele telefoon filmt hoe hij de Vries denkt voor lul te zetten omdat die met zijn (ex?) vriendin/echtgenote een wijntje zit te drinken bij haar thuis. Of de aanvaring met Steve Brown buiten bij de Melkweg die nog een appeltje met Peter te schillen heeft over geheime camerabeelden. Vanavond daar vlak in de buurt bij het Leidseplein schiet iemand met een vuurwapen op zijn hoofd. Vijf schoten zeggen getuigen. 

Op Whatsapp komen ongevraagd foto's en filmbeelden voorbij. Ik wil het niet bekijken, maar heb al teveel gezien. Het ziet er heel slecht uit. Ik vraag de verzenders te stopen met delen. Op Twitter gaan ze ook rond dus ik sluit het snel maar weer af. Er is een persconferentie om 23.00 uur waar niks nieuws te horen is. En al die tijd ben ik aan het werk. Het leven gaat tegelijk gewoon door.

Ik pak de laatste bus naar huis. Hij is leeg op een ander persoon na. Een oudere man, van lage intelligentie. Hij heeft een vergrootglas op zijn mobiele telefoon gericht. Ik ga een paar stoelen voor hem zitten met mijn rug naar hem toe. Toch vraag ik mij af wat hij op zijn telefoon aan het lezen is. Nieuwsgierigheid is ook mij niet vreemd.

We stappen toevallig bij dezelfde halte uit. Ik hoor hem achter mij tegen de buschauffeur zeggen: "Bedankt meneer en weltrusten". Het positieve en het negatieve vanavond word mij dan teveel. De tranen schieten in mijn ogen.

Omzigt

In groep 7 werd ik ernstig ziek. Een ontsteking tussen mijn bekken en heiligbeen. Als het niet acuut in het ziekenhuis behandeld was, dan was ik vanaf mijn tiende invalide geweest. Het kwam allemaal gelukkig goed. Na een maand mocht ik weer het ziekenhuis uit. Wel moest ik revalideren en opnieuw leren lopen. In het ziekenhuis was ik overspoelt met tekeningen en berichten van mijn klas. Terug op school wilde alle meisjes mijn rolstoel duwen in de pauzes. De stille jongen kreeg opeens alle aandacht. Dat voelde best goed.

Ik herstelde en dacht dat het leven gewoon weer zou hervatten. Maar dat was niet zo. Er kwam halverwege het jaar een nieuwe jongen in de klas. Hij heette Tim. Hij was een jaar jonger dan de rest van de kinderen. Want hij was hoogbegaafd. Vooral rekenen kon hij al op hoger niveau. Zijn motoriek was echter onderontwikkeld. Gooide je een bal zijn kant op. Hij zou hem nooit vangen. Het zag er echt niet uit. Het was een rare jongen, hij sprak ook vreemd en achteraf was hij ook niet eens heel sympathiek. Maar ik sprak hem af en toe in de pauze. En wilde bij hem thuis ook best soms A2 racer komen spelen.

Vagrant II

Ik neem u mee op een treurige maandagavond en zoals u vanzelfsprekend begrijpt, is niets van dit verhaal waar.

Ik zit weer aan de grond. De rekening is leeg. Dat krijg je als je opdrachtgever achterloopt met betalingen. Ik heb niets in huis. Behalve wat bier in fles. Daar vul je de maag niet mee. Mijn binnenstad is niet meer mijn thuis. Mijn binnenstad staat sinds 2010 stil. Voor eeuwig bestorm ik haar als een derdejaars student. Drinking time, not thinking time.

Ik fiets er als een spook doorheen. Met last van bierflesjes op mijn rug. Als ze maar niet open gaan in mijn rugzak. Een blond meisje, ik denk van de leeftijd derde jaar studente komt mij voorbij. Ze is aan het hardlopen, in moderne hardloopkledij. Ze is bezweet en dat mixed niet goed met haar make up op. Het is een vreemd gezicht.

Op plaats van bestemming drinken we bier uit flesjes van huis meegenomen. Me and her zonder geld. Ik had nog bier. Zij had nog een kliek. We eten bami en we kijken Star Trek. De originele serie. Daarna ga ik om middernacht weer naar huis met buikpijn. Teveel koolzuur in mijn luchtpijp. Het fietsen terug doet minder zeer aan mijn rug dan op de heenweg. Toch nog verlichting. Ik fiets vanaf de pijp de pijnlijke route. Op het kruispunt van de Stadhouderskade sta ik even stil. Het is rustig en ik heb genoeg ruimte om over te steken. Maar ik doe het niet. Het gaat niet. Op rustige wijzen gaan er auto´s voorbij. Ik ga niet tussendoor.

Weer passeert mij een meisje. Deze is op de fiets. Van de leeftijd derde jaars studente. Ze heeft een bruine paardenstaart en een koptelefoon op. Ze knikt mee op de muziek en gaat met een vrolijk gezicht voorbij op het kruispunt des doods. Het zal denk ik niet in haar opkomen terwijl ze afgesloten van de buitenwereld, opgesloten in haar eigen wereld voorbij gaat. Ik vang de onschuldige schoonheid van een onschuldige passant. Op datzelfde kruispunt des doods, waar mijn eigen binnenstad de tijd bevroor en waar ik mijne voorgoed verloor.

Ik pauzeer voor cafe de koe en tel mijn kleingeld. Te weinig voor nog een biertje. Op de Marnixstraat tegenover is een huisfeestje aan de gang. Vanaf het balkon klinkt het luidruchtig op deze maandagavond. De dag van de week doet er niet meer toe.

Vagrant I

Water. We dronken water. En later. Verdronk ik in water.

Ik neem u mee op een treurige zaterdagavond waarin heel veel gebeurde en zoals u vanzelfsprekend begrijpt is niets van dit verhaal waar.

Ik zit aan de grond en zwaar ook. Ik spaar de laatste dagen het aantal kopjes koffie dat ik kan zetten in de ochtend. Elke pot kan voorlopig even de laatste zijn. Rond drie uur ga ik langs mijn vader. Die heeft nog koffie. Hij heeft medelijden met mij en maakt gamba´s voor mij klaar. We kijken samen The Empire Strikes Back. Van de week dacht ik weer aan het moment vijfentwintig jaar geleden dat we die ook al keken. Hij kan zich niet zo veel meer van dat moment herinneren. Ik weet het nog heel goed.

Rond kwart voor zes ga ik weer op pad. Naar een boekenpresentatie van het boek De Stalkster. Voor de schrijfster en haar man ben ik op hun boekenpresentaties altijd in het zwart. Ik heb vanavond twintig euro op zak en daar moet ik het allemaal maar mee doen. Ik weet het allemaal niet zo goed te vinden in de Tolhuistuin. Behalve Peter Buwalda. Die kom ik steeds maar opnieuw tegen. Even sta ik op een verkeerde borrel en bots ik bijna tegen Ronald Giphart. Ik loop weer naar beneden en vraag aan het Garderobemeisje waar de IJzaal nou precies is. Ze kan het mij niet vertellen. Ik doe zelf maar een wilde gok en neem aan dat deze zaal aan de kant van... uh het IJ is. Ik ben net op tijd bij de zaal voordat de presentatie gaat beginnen. Er gaat een streep door mijn naam en ik kreeg twee consumptiemuntjes in mijn hand gepropt.

50 / 50

better to burn out than to fade away...

Om nabij de twee weken is er een moment dat ik even op zijn facebook pagina kijk. Andere mensen zetten met mate wat berichtjes op zijn pagina. Verder blijft het stil. Ik vind her en der nog wat foto's en wil hem dan taggen maar doe het toch maar niet. Andere vrienden krijgen dat binnen en dat ik weet niet of dat roering geeft.

Toch hoop ik dat de pagina voor altijd blijft staan en daar met gezonde verstand mee omgegaan wordt. Het is raar, ook zijn telefoonnummer blijft in mijn telefoon staan. Na Facebook volgt een Google rondje op zoek naar nieuwe berichten. Hier en daar nog wat nieuwe berichten te vinden, maar verder is het nu ook wel stil. Het is misschien een droevige bezigheid, maar ik blijf toch op zoek.

Het Telefoontje II

Het heden, Amsterdam

We zijn wezen drinken bij Café Belgique. Het regent als een gek dus we pakken met zijn drieën de taxi naar Tonio's huis. Daar drinken we nog een biertje en kijken we de film Garden State. Tonio is moe en gaat naar bed. Hij biedt aan dat Milou in haar tweepersoonsbed kan liggen. Ze bedankt. Hij legt voor ons nog een eenpersoons matras neer voor als we willen blijven logeren. Ik en Milou kijken samen de film af. Ze heeft heel erg last van de hik. Een soort van ongerust voorteken op wat komen gaat. Als de film bijna is afgelopen gaat haar telefoon. Om vier uur in de nacht wordt ze gebeld door haar oom. Uit alle macht probeer ik de film stop te zetten maar het lukt niet. Ze staat op en loopt de computerkamer uit.
"Welke straat zijn we?" vraagt ze.
Ik stotter: "ehhh Nepvenstraat...?"

Hersendood

Grootvader.

Op dinsdagavond iets over twaalven drinken vier mensen een glas tequila op een moment van twee uitersten. Rouwen en iets vieren gaan heel vreemd samen. De ochtend erop valt de kater zwaar. Om tien over twaalf gisteravond is hij officieel overleden. Die tien minuten na middernacht ben ik tegelijkertijd ook jarig.

In februari viel het woord kanker voor het eerst als een werkelijk schokkende betekenis.Waar ik het in mijn puberjaren te (on)pas en te onpas kon roepen, kwam het woord slokdarmkanker nu toch hard aan. Het was het eerste moment van voorbereiding van een rouwproces en het normale leven ging even later gewoon weer verder. De dagen waarin ik hem zag, zag hij er betrekkelijk goed uit. Van het verwachtingspatroon van een lijkbleek ziek uiterlijk was in ieder geval geen spraken. Zelf had hij het doemscenario ook al in zijn hoofd en liet dit openlijk blijken. Geëmotioneerd zei hij te zijn over de situatie. Na het vertellen van de informatie van de dokter vroeg hij daarna gewoon weer verder over school. De conclusie van mijn schoolprestatie was zoals deze de afgelopen jaren waren: Ik moest op het moment nog even ‘een tandje hoger’ en dan kwam alles uiteindelijk goed.