Omzigt

In groep 7 werd ik ernstig ziek. Een ontsteking tussen mijn bekken en heiligbeen. Als het niet acuut in het ziekenhuis behandeld was, dan was ik vanaf mijn tiende invalide geweest. Het kwam allemaal gelukkig goed. Na een maand mocht ik weer het ziekenhuis uit. Wel moest ik revalideren en opnieuw leren lopen. In het ziekenhuis was ik overspoelt met tekeningen en berichten van mijn klas. Terug op school wilde alle meisjes mijn rolstoel duwen in de pauzes. De stille jongen kreeg opeens alle aandacht. Dat voelde best goed.

Ik herstelde en dacht dat het leven gewoon weer zou hervatten. Maar dat was niet zo. Er kwam halverwege het jaar een nieuwe jongen in de klas. Hij heette Tim. Hij was een jaar jonger dan de rest van de kinderen. Want hij was hoogbegaafd. Vooral rekenen kon hij al op hoger niveau. Zijn motoriek was echter onderontwikkeld. Gooide je een bal zijn kant op. Hij zou hem nooit vangen. Het zag er echt niet uit. Het was een rare jongen, hij sprak ook vreemd en achteraf was hij ook niet eens heel sympathiek. Maar ik sprak hem af en toe in de pauze. En wilde bij hem thuis ook best soms A2 racer komen spelen.

De leiders ofwel de populairste jongens vonden dit de druppel. Ze hadden het signaal gegeven. Ik dacht dat een van hun mijn vriend was en het wel zou opnemen voor mij. Maar niet alleen hij, alle jongens uit de klas (behalve Tim dan) hielden van de een op de andere dag op met omgang met mij. De pauzes waren alleen. Het overblijven bij mijn beste vriend waar ik sinds groep 2 mee omging, ging opeens niet meer door. De sociale isolatie ging weken door. Op een gegeven moment trok ik het niet meer. Ik kwam thuis van school en ging direct in bed liggen. Dat viel mijn moeder ook op. Ze kwam meteen de slaapkamer in en bleef doorvragen tot het verhaal er eindelijk uitkwam. 

Mijn moeder had die avond nog met de schoolmeester gebeld om het aan te kaarten. De volgende dag moesten we het in de kring met alle kinderen uitpraten. Ik ontkende net als de andere jongens dat dit pesten aan de gang was. Waarom mijn moeder dit dan had aangekaart wist ik ook niet. Ik loog. Het kringgesprek over de situatie vond ik misschien nog wel erger dan de sociale isolatie zelf. 

De populaire jongen vond het die week wel weer mooi geweest. Hij had weer het signaal gegeven. Hij sprak mij ook als eerste weer aan, vroeg of ik in de pauze weer mee wilde voetballen. Vanaf dat moment deden alle jongens weer normaal tegen mij. Groep 8 ging normaal voorbij. Maar vergeten was ik het niet. Ik vertrok naar een andere middelbare school, in een ander stadsdeel en kon helemaal opnieuw beginnen. Heb mijn oude klasgenoten eigenlijk daarna zelden nog gezien en nooit meer gesproken. Ik doe wel sinds mijn elfde nooit meer mee met de wil van de grote groep. Nooit meer.