Friday, September 17, 2010

Grinderman – Grinderman 2 [Album Classics]

De nieuwe Grinderman is uit. Dus we vroegen iemand die wel degelijk verstand had van Grinderman of hij de review voor ons wilde schrijven (Dat was toen op de website Speakerheadz). Dat leek ons het beste voor de review. Iemand die verstand heeft van Nick Cave en zijn band Grinderman. Anders komt het zo pathetisch over. Als we iemand die daar geen verstand van heeft (zoals hoofdredacteur Deadstar bijvoorbeeld) daarover laten schrijven. Dat voelt nep aan. Vooral als je zelf zo een Nick Cave-adept bent. Dan ga je in de comments klagen dat de schrijver geen idee heeft waar hij het over heeft en alstublieft wil ophouden met muziekcriticusje spelen, want je oma heeft er nog meer verstand van als deze halfgare lul…

...We vroegen dus iemand die wel degelijk verstand van zaken had. Namelijk D. Taal. D. Taal die gaat er met de jaren ook steeds meer uitzien als Nick Cave. Dus dat leek ons ideaal als hij de review ging schrijven. Hij had het echter te druk met belangrijke dingen. Studeren aan de Hogeschool voor de Journalistiek te Utrecht bijvoorbeeld. Dus dat verhaal ging helaas niet door. Wat moesten we nu dan? Ik besloot hem maar te schrijven. Maar ik wist helemaal niets van die Grinderman af. Ow ow ow als dat maar goed gaat.

Ja godverdomme wat weet ik nou van Grinderman? Ik weet dat het echt afschuwelijk bruut is. Dit is in de gradatie van Tom Waits, haar op je borst. Muziek voor echte mannen. Muziek die, als ik godverdomme bij mijn verstand was geweest, niet nu pas achter kwam hoe afschuwelijk bruut het is.

Grinderman is een sideproject van Nick Cave en een aantal heren van zijn band The Bad Seeds. De eerste Grinderman uit 2007 is helemaal langs me heengegaan. Ja laat die hele geschiedenis ook maar zitten. Wat weet ik daar nou van?

Blijkbaar ben ik nu man genoeg en geniet in een rare stroomversnelling extra hard van deze vuige rockplaat. Mickey Mouse and the Goodbye Man is de bizarre titel waarmee deze langspeler van start gaat. I woke up this morning and I thought what am I doing here? Inderdaad daar zit je dan in deze onmogelijke positie van deze review tikken. Ik kan al bijna mijn spullen gaan pakken. Einde oefening.

When My Baby Comes gaat regelrecht door de hel en weer terug. En je ziet Nick Cave dan naast je zitten in het demonische achtbaankarretje. Hij heeft het ritje al zo vaak gemaakt. Hij moet lachen en steekt nog een sigaret op terwijl jij het voor de eerste keer doet en werkelijk in je broek schijt.

Hij neemt lekker gas terug met What I Know. Want daar had hij zin in. Zo een liedje dat ze door een oude grammofoonplaat halen en vanaf daar weer opnemen. Het trucje is al vaker gedaan, maar wie kan dat wat schelen! Het is Nick Cave. Als iemand het mag is hij het. Zo ook dat de plaat negen nummers lang is. Eerder op onze redactie is daar wel eens over geklaagd (Deadstar...). Dat is veel te kort enzo. Maar deze nummers zijn stuk voor stuk machtiger dan wat je dit jaar eerder hebt mogen horen. Heel onruig moet je naar iTunes voor de bonustracks die het aantal nummers naar de 14 opschroeft. Bij een van die bonustracks Super Heathen Child doet Robert Fripp van King Cringsom mee.

Nu bestaan er twee opties bij het lezen van deze review. Bij de eerste was je al fan van de Caveman en heb je werkelijk helemaal geen zak aan deze review gehad. Dat doet er in de meeste gevallen ook niet toe, jij kent het werk al door en door en zoekt alleen nog maar naar reviews om je eigen bevestiging in te kunnen vullen. Of je bent niet bekend met Nick Cave en net zo een dikke vette loser als ik. In dat geval had je ook geen moer aan deze review. Maar weet je wat, daar mag je nu rustig helemaal zelf achter komen. Dit is vanaf nu een plaat die je zonder enige aarzeling kan aanschaffen in je collectie en waarschijnlijk al het overige werk van Nick Cave/Bad Seeds/Grinderman/TheBoysNextDoor/TheBirthdayParty net zo hard!

Zwak - Goed - Meesterwerk - Insanitylevelinfinityamazeballs! (mits je mans genoeg bent)

No comments: