De dagen leken weer een positieve wending te nemen. In een alternatief universum had ik allang de handdoek in de ring gegooid en was ik maar gewoon een baantje gaan doen tot in oneindigheid. Maar dankzij een aantal bijzondere docenten, die hard aan mijn trekken is de kans op een succesvolle afronding toch nog in zicht. Het gaf hoop, want het laatste staartje begint een zware te worden. Scriptie. What a hell!
Ik kwam een blog tegen met een eerbetoon aan Chris Cornell. Zware woorden die mij raakte:
"Depression can get to anybody. It can make you feel like an old man at 27. It can make you feel lost as a child at 52."
Drie zinnen die een compleet spectrum kunnen openen. Het was echt heel knap geschreven. Zoals Chris Cornell met zijn stem en gitaar in zijn jonge jaren het liedje "Seasons" schreef. Of hij nou zevenentwintig of tweeënvijftig was. Het liedje klinkt hetzelfde.
Ik ging bij mijn neef naar het nieuwe seizoen van Twin Peaks kijken. Vijfentwintig jaar later. En het was een hardcore comeback van meneer David Lynch. Het was vreemd, verontrustend en vroeg om veel voorkennis van zijn werk en een groot doorzettingsvermogen. Mijn neef en zijn vriendin hadden het zwaar. Ik probeerde het te faken tot je het zou maken, maar ook ik kon de act niet volhouden. Dit was een surrealistische ervaring en ik weet niet of ik het nog een tweede keer wilde zien. Zouden we de komende weken doorgaan met kijken? Voor mij stond dat in ieder geval vast, maar of het een bevredigende kijkervaring zal worden kan ik niet met zekerheid zeggen.Onderschat de hemelbreedte van Noord niet. De weg naar huis van Tuindorp naar Nieuwendam was nog zeker een half uur fietsen. Ineens viel de datum van de nieuwe dag mij op en moest ik aan Tonio denken. Zeven jaren. Zeven maanden, dagen, minuten of 7 seconde. De tijd zonder die jongen gaat maar door. Maar de herinneringen van de dagen daarvoor blijven voor eeuwig bij mij. Ik mis die oude dwaas. Het klinkt allemaal vrij pathetisch nu. Op dat moment klonk het oprecht. Ik had schijt en gooide de woorden het socale netwerk op.
Ik kwam thuis en nog verward door Lynch zijn wereld in het vagevuur en de realiteit zeven jaar later gaven een verdrongen soort optimisme. En toen las ik van een explosie tijdens een Ariane Grande concert en vermoedelijk twintig doden. Ik begon de realiteit opnieuw te vervloeken. Ik dacht aan de voornamelijk jonge bezoekers, een jaar of zestien, misschien voor het eerst bij een concert zoals ik op die leeftijd. Toen ging ik ook naar tienermuziek in een rock jasje (Silverchair). Het was toen voor mij een avond met een unieke live ervaring en een roes die nooit meer hetzelfde zou zijn. Nu voor die duizenden jonge personen was die ervaring voorgoed verstoort door een zelfdoding met een spijkerbom. Het sneed dwars door mijn ziel dat iemand bewust zo een popconcert op brute wijze zou willen laten gijzelen. Hoe kon je dat nou doen? Tegelijkertijd dacht ik aan oorlogsgebieden met hele straten in puin waar ik even weinig van snap.
Met als licht in de duisternis zag ik op Twitter een man die samen met zijn vrouw onderdak aanbood. Hij woonde in de buurt van het evenement en je mocht hem een berichtje sturen. Hij bood onderdak, een telefoon om ouders te bellen en een kopje thee voor tijdens het wachten. De grootste cynicus zou zeggen dat hij zijn goedmens gedrag moest etaleren, maar ik kon dat gevoel niet eens opwekken. Ik zag een uitgestoken hand in de wereld vol duisternis en hoewel de duisternis nooit weg zal gaan, blijft een uitgestoken hand altijd dwars door dat pikzwarte doek heen snijden. En dat geeft hoop en geruststelling.
No comments:
Post a Comment