Origin of Druhunk

Foto: Tonio vd Heijden.

Guestblog by: Vance Novells

Ik word hier te oud voor.

Dat is het eerste wat ik dacht toen ik zo stom was m'n ogen open te doen vanochtend. Helse pijnen door de bronstige neushoorn die aan het huishouden was in mijn schedel. Na ongeveer een kwartier merk je dat het allemaal wel meevalt en na het droppen van een paar dampende bierkeutels kan je zelfs weer eten. Wellicht zal ik jong sterven maar niet vandaag!

Maar wat ging hieraan vooraf?

Het was een rustieke donderdagavond en ik verheugde me op het feit dat ik die avond niet de deur uit zou gaan en lekker tot vrijdag het zou uitzitten in m'n bed. Uit verveling kijk ik of er nog leven op MSN is. Het moment dat ik online verschijn grijpt Kurt me bij de elektronische kladden en beveelt mij een kaartje voor Noodlanding te halen. Captain Druhunk is de dag daarvoor naar Rotterdam geweest waar The Presets speelden en het lot wil dat die deze avond in Paradiso staan!
Obstakel 1: mijn fiets is toevertrouwd aan een fietsenmaker en dus is mijn mobiliteit beperkt. Gelukkig weet ik Kurt en Eise over te halen naar mijn hedonistisch hol te komen en vanuit daar te opereren. Mijn argument "ik haal bier" blijkt onweerstaanbaar en zo snel als het traject Noord-Zuid dat toelaat staan ze voor de deur.
Obstakel 2: De Paradiso kaartverkoop. Handig zou zijn als je gewoon in de loop van de avond een kaartje kan kopen voor iets wat diezelfde avond speelt. Niets blijkt minder waar. Om 11uur is het pas mogelijk in de rij te gaan staan wat zuigt aangezien het pas om half 1 begint. In een moment van altruisme offert Kurt zich op om er alleen heen te gaan. Of hij stiekem had gehoopt dat wij mee zouden gaan zullen we nooit weten, we wensten hem sterkte en trokken nog een biertje open.
Na een tijdje gaat de telefoon en verzoekt Kurt hem toch te steunen gezien de kassa doodleuk drie kwartier later opengaat. Met bier en de Famous Grouse op zak nemen we een sluiproute door het Vondelpark om de lichtcontrolerende authoriteiten te ontwijken. Om 12uur hebben we dan ook echt het vod in handen dat ons toegang zal verlenen en we proosten langs de waterkant op weer een dronken avond.

Binnen begint het feest goed, The Presets rammen er lekker op los en in naam van een journalistieke missie (Vice eistte naast tekst ook foto's voor een stukje, ze durven wel na dat feest!) weet ik de mannen in kwestie en hun rondborstige fans op gevoelige plaat vast te leggen. Kan niet meer stuk toch?
Na een half uur besluiten de Presets echter dat de zaal duidelijk teveel lol heeft en verlagen ze het tempo drastisch naar wat nog het best beschreven kan worden als wat laffe electro-ballads. Zoals ons karakter voorschrijft halen we maar meer bier.
Inmiddels is ons gezelschap gegroeid met de komst van Jurrien en een dronken delegatie van mijn studiegenoten. The Presets spelen nog een hit en na hun aftocht glijdt het af naar het onvermijdelijke: bier, bier, roken en nog meer bier. Wonderingswaardige danspasjes worden gedemonstreerd, Jurrien verdwijnt naar de Minds, Kurt en Eise zoeken hun heil in de L&B en ik jat snoep bij de plee.

Uiteindelijk zit ik achterop bij Jasper, de nachtapotheker die een nieuwe pil heeft uitgeprobeerd en erg onder de indruk ervan is. Hij zet me thuis af en beweert dat hij ook gaat slapen. Aan zijn ogen te zien betwijfel ik het maar het is te laat, ieder voor zichzelf op dit tijdstip. Mijn laatste herinnering van voor het aandraaien van de synapsschroeven is een koud en zacht kussen. Nirvana!

Het overwinningssmsje van de Captain dat hij wederom bij iemand door de brievenbus had gepist maakte het lichamelijke ongemak meer dan goed.

Vance