Fever Ray - Fever Ray [Album Classics]

Soms kom je een album tegen die meteen je cd-speler, of voor de hippere mensen je IPod, domineert. Alle andere albums moeten tijdelijk even wijken voor dit persoonlijke meesterwerk. Deze hypnotiserende plaat nam het hele jaar 2009 in beslag. Ik stond op op en ging ik naar bed met: Fever Ray.

Fever Ray is het soloproject van Karin Dreijer Andersson. Voorheen vormde ze de helft van het electroduo The Knife met haar broer Olof Dreijer. Fever Ray zet dat electronische geluid door, maar weet met dit conceptalbum een magische muzikale wereld neer te zetten. Voor mij als electronische n00b, was dit de ideale instap voor het genre.



Het album zet een duistere wereld neer met openingsnummer If I had a heart. De bijbehorende videoclip geeft het gevoel van een duister sprookje. De zware vocoder die Karin's stem een duivelse toon meegeeft is daarin doorslaggevend. Dat wil niet zeggen dat de toon van de plaat daarmee gelijk vast staat. In andere nummers zingt Dreijer Andersson met haar eigen stem op een toon die soms heel kinderlijk klinken. Na de duistere opener komt dat met When I Grow Up uit een onverwachte hoek.

Die afwisseling is weer terug te horen bij ijn persoonlijk favoriet Seven.
Het Zweedse taalgoochelen in dat nummer, om alledaagse wissewasjes uit te drukken, is op hilarische wijze naar het Engels vertaald. "We talk about love, we talk about dishwasher tablets". Je kon mij na die eerste luisterbeurt opvegen.

Het hoofdthema uit de teksten blijkt een oververmoeide moeder te zijn van jonge kinderen. Ze slaapt niet. Hangt veel voor de TV middernacht, want de kinderen kunnen elk moment toch weer hun moeder's aandacht opeisen. Het nummer Concreet Walls, met weer die hele zware stem, geeft dat gevoel van isolatie en eenzaamheid perfect weer. Deze nummers maken mij elke wintertijd weer melancholisch.

Ook live was Fever Ray een unieke belevenis. The Knife was al heel sterk in het neerzetten van een audio-visueel theaterstuk, maar Fever Ray nam het nog een stap verder. Voor Fever Ray is het met de bizarre heksenkostuums en weergaloze lasershow naar een nieuw niveau getilt. Na Motel Mozaique ging ik dan ook twee keer terug op Lowlands en de Paradiso, om deze magische wereld nog een keer te mogen ervaren. Toen Fever Ray bij de laatste show ook nog eens een keer Peter Gabriel's Mercy Street (ik ben een Gabriel fan en daar schaam ik mij niet voor) ten gehore bracht, was ik in een uiterste staat van extase.


Fever Ray is tot vandaag de dag nog steeds een waar meesterwerk, dat iedereen in huis zou moeten hebben.

Matig - Goed - Meesterwerk