De Hemelbestormers [De Messias]

By: Subtracting

“Jullie doen net alsof jullie de Messias hebben zien landen!”
Na de voorstelling staan we buiten om op adem te kunnen komen. π kan het echter allemaal niet van zich afschudden.
“Wat is dit voor fucking shit?” 
“Maar Pie, hij staat daar echt! Alleen heeft de moderne versie een nieuwe naam: A.A. Boomsma” zegt Jonfen.
“Echt geloof mij Pie, deze Messias is van een ander hout gesneden. Deze praat direct terug tegen je in moeilijke tijden. Heb je dat nieuwe digitale praatprogramma niet gezien? Gratis therapie in ruil voor je ziel!” zegt M.
“En hij loopt over water! Weet je die commercial nog van een paar jaar geleden nog?” zeg ik.
 Pie schudt zijn hoofd:
“Dat jullie hem zo graag willen cocken”, hij maakt een gebaar met zijn handen in een circelvorm voor zijn geslacht en simuleert de beweging:
“Cock cock! Wat is dit voor fucking shit?” 
De andere drie beginnen te lachen.
“Jullie moeten het allemaal zelf maar weten. Ik ben hier weg! Weet je waar ze nog toffe feestjes hebben? In Berlijn. Daar after ik hem wel.”
“Maar Pie! Van Amsterdam naar Berlijn is zo een vijf uur rijden!” 
“I don't give a fucking shit! Veel plezier met die messias van jullie.” 
 We proberen hem in alle mogelijkheid van dit idiote idee af te helpen, maar koppig als hij is en gekrenkt in zijn eer, is hij niet meer te stoppen. Hij steekt zijn hand op naar een taxi. Twee meisjes staan ook buiten te roken en beginnen te lachen om dit scenario. Pie draait zich nog even om:
“Ik ben Pie. Ik heb een grote pie-mel en ik ben de grote boze schurk in dit wangedrocht van een verhaal wat we net hebben gezien. Dat was mijn fucking sjaal. Dat was mijn fucking fiets. En zoals je ziet heb ik geen blond gay ass baardje. Ik heb net twee uur lang naar een verkrachting van mijn twintigjarige zelf moeten kijken en dat verdriet kan maar op een manier genezen worden. Ik ga afteren in Berlijn. Dames? Gaan jullie mee?” 
Hij zwaait nog een keer naar een taxi die voor zijn neus stopt:
“Naar Berlijn.” 
De twee modelkinderen stappen met hem in de taxi en weg is hij. Wij blijven verdwaasd achter.

Wij waren niet zo boos als Pie. We begrepen hem wel, daar niet van. En de fles Rum van M. die we vlak voor we naar binnen gingen meester maakten, deed ook meer kwaad dan goed. Zeker bij Pie. Het enige wat ons erg opviel was de doodse stilte om hun heen afgewisseld met het vele gehuil en gesnuif om ons persoonlijke trauma. Omdat het verhaal zo dichtbij ons stond, stond de film weer heel ver van ons af. Omdat de film van de rest van het publiek zo ver af stond, kwam de film opeens heel dichtbij. Een vreemde paradox. Nu staan we buiten voor de Odeon. We hadden het daar samen met Pie op afterparty verder op een drinken gezet. De bar was open en hij vond het een goed idee om tweeëndertig glazen bier te bestellen. M. was met hem mee om het te dragen. Zonder dienblad vielen de glazen in een rap tempo tegen de vloer. Ze kwamen ieder met vier biertjes aan bij de sta tafel. Twee de man. Ook meer dan voldoende.

Ik en Jonfen hadden zojuist met een dame van een belangrijke uitgever gesproken. Ze vond ons vieren een opvallende samenstelling. Ze vroeg belangstellend naar ons verhaal:
“O jullie waren de vrienden van?” 
“Jazeker” 
“En jullie zijn ook journalisten?” 
“Zeker we verslaan deze avond. Niet als beroep, maar als testament” zei Jonfen.
“O wat een prachtig beroep. Zonde dat het is vergaan”, verzuchtte de vrouw met een weemoed in haar ogen. Geen idee hoe dat eruit moet zien.
“Hier is mijn kaartje. Ik zie graag dat testament van jullie.” 
Op het kaartje stond Suzanne Holtzer, Bezige Bij. Jonfen stak het in zijn zak.
“Welke opleiding deden jullie? Aan welke universiteit?” vroeg ze.

Het bier kwam regelrecht mijn neus uit:
“Nee. Nee geen uni. Het hoger beroepsonderwijs. Weet u wel. En Pie zelfs Middelbaar Beroepsonderwijs. Maar die kan dingen met computers, dat wil je niet weten. Kan geen Uni tegenop”, antwoordde ik.
Haar teleurstelling was niet meer te verbergen:
“O. ja... nou... goed jullie gesproken te hebben jongens. Ik zie graag jullie verhaal.” 
En ze liep snel verder.

Daarna begon Pie met vele bekende Nederlanders iets te fel een discussie. De Jupperts werden vooral ook niet boos van Pie's gevloek en getier maar eerder heel angstig. Alsof ze al in een decennia niet meer met straattaal in contact waren geweest. Een vrouw, waarschijnlijk een Carlijn begon opnieuw te huilen. Johan keek liever even weg, Victor begon een beetje te briezen. Maar had ook geen weerstand.
 “O de onschuld kent geen weerstand" schreeuwde Pie door de zaal:
"De onschuld kent totaal geen fucking weerstand, allemaal broze zielenpietjes in de zaal!” 
 Victor, Jan-Joost en Carlijn liepen snel door. Hun handen tegen hun oren geklemd.
“Ik heb net een film over mijn overleden vriend gezien ja! Als ooit eens een gelegenheid is om fucking shit te zeggen...” riep hij nog na.
Daarna zag hij de heer A.A. Boomsma en het leek alsof de duivel bezit van hem nam. We sleurden hem na enkele minuten maar even naar buiten.
“Om te roken” maakten we hem wijs.

“O Pie, wonderbaarlijke speciman. Niet te evenaren voor massaproductie. Een wonderlijke glitch van de natuur. Wellicht de meest verstandige van allen. Maar we zijn bijna in de vortex. We mogen nu niet stoppen!” zegt Jonfen.
“One down, three more to go. Drie musketeers. Drie amigos. Three Kings? Wie is Clooney, Ice Cub en vooral wie is Markiemark? Ach geef het beestje een naam”, zegt M. tegen ons.

We keren terug naar binnen in de Odeon. De plaats waar bekend Nederland, na het weerzien van alle gruwelijkheden zojuist in de Tuschinski, elkaar vervolgens balorig op de schouders klopt. We zwaaien met onze VIP kaarten bij de bewaking en stappen met gemengde gevoelens terug in deze freakshow. De tweede ronde gaat beginnen.