De Hemelbestormers [Het leven van π]

By: Subtracting

π (Pie) had in de gouden jaren zijn slag geslagen met het fenomeen bitcoin. Hij had voor het kantelpunt in 2017 gegokt en gewonnen. Nog voor de crash van het systeem (gedwongen door de overige geldsystemen) had hij zijn coins op tijd weer doorverkocht. Dit werd door de Nederlandse overheid als misdaad gezien en π was daarom soort van voortvluchtig. In Duits-land bleef hij vrij waar onze buren nog altijd meer aan de persoonlijke privacy hechtte dan bij ons. Hij woonde voor zijn vertrek oorspronkelijk in het Westelijke gedeelte van de stad. De vier vrienden waaide uit alle windstreken. En de vierde was nu terug. Wat was de reden? Een reünie ging niet vanzelf. Fort JUP zat grotendeels op slot. Zo kon je van Oost niet zo maar naar West. Maar je kon van West weer wel naar Zuid en naar het centrum. En Noord.. Ach Noord.
Deze restricties zijn niet voor iedereen van toepassing. Mits je de juiste documenten hebt: Status JUP. Dan zijn de grensovergangen geen probleem. Jonfen kan vrij binnen Fort JUP bewegen, maar hij neemt het risico liever niet. Hij heeft de status niet en de gedachten van controle doet hem al hyperventileren. M. en ik hebben de status ook niet. M. zijn route via het spoor was vannacht ook een riskante. Noord viel traditioneel sowieso buiten de boot. Je kon met de NZ-lijn via Zuid proberen illegaal binnen te sluipen. Maar ook dat was nog altijd niet zonder risico. Met π bevonden de heren zich echter in goed gezelschap en gin-gen bepaalde deuren open die normaal gesloten bleven. M. wreef al in zijn handen, het was al te lang geleden dat ze ouderwets goed op stap waren geweest met elkaar. Jonfen was nog niet zo zeker, bang dat hij een paniekaanval zou krijgen. Maar de sfeer en de Triples zaten er van-nacht al goed in. ze gingen er vanavond gewoon voor. Voor het eerst in tien jaar weer naar het centrum van de hoofdstad.
 “Daar moet ons strijdlied onder” zegt M.
De drie hielden hun glas op voor de oude maestro Phillip Glass. Een waar genie.

~KOYAANITSQATSI~ 

Maar het glorieuze moment wordt al snel verstoord door de buurman aan de overkant van de gang, die zijn beats nog net even een tikkeltje harder zet. Verslagen besluiten de drie maar op pad te gaan. De Triples zijn toch op. Jonfen trekt de deur achter zich dicht en draait drie sloten dicht.
“Je hebt werkelijk niets van waarde, op die paar flessen Triple na en als ze binnen willen komen komen ze toch binnen”, zeg ik tegen Jonfen.
Jonfen negeert mij.
“Hier neem mijn reservesleutel X. Wie weet hoe het allemaal verloopt vandaag. Kan je tenminste ergens normaal slapen komende vierentwintig uur.” zegt Jonfen.

We nemen de lift naar de kelder. Uit een stoffige kelderbox van Jonfen trekken we nog twee stalen rossen uit een rek. Tegen ochtendschemer glippen we bij het Amstelstation naar binnen. De stalen rossen moeten over een hek doorgegeven worden. De ruiten van de schuifdeuren van het station zijn ingeslagen en je kan deze met een beetje kracht uit elkaar drukken. De stationshal is een troosteloos aanzicht, verschillende nachtbrakers liggen in hoeken te slapen of andere dingen te doen in een halve staat van bewustzijn. Bij de poortjes moeten opnieuw de vervoersmiddelen overgeven worden. De roltrap naar het perron doet het niet, dus nemen we de trap omhoog naar het spoor. En zo rijden we over het oude metrospoor richting de Postjesweg. Met de zon opkomst in de rug en de goede oude Phillip simultaan op onze devices op de achtergrond is het een bijzonder nostalgische ervaring. Met het zien van oude vriend Pie belooft het een bijzondere dag te worden.