One More Light

De afgelopen paar dagen lopen de tranen over mijn wangen als ik naar het bovenstaande YouTube clipje kijk. Een clipje van Linkin Park, althans een deel van Linkin Park want de lead singer heeft zich vorige zomer opgehangen. Ik was twaalf of dertien toen hun debuutalbum Hybrid Theory uitkwam en ik was toen kort even fan. Het was in de stroming van wat ze Nu Metal noemen. Bands als Limp Bizkit, Korn en Deftones brachten met deze stroming een mix van hip hop, rock en metal. Linkin Park tussen al die bands was eigenlijk nog het meest gewoon een popgroep. De productie van hun platen bleef heel erg catchy, hoeveel gitaren en zware lyrics er ook tegenover stonden. Rapper Mike Shinoda deed het ene deel van de vocalen en Chester Bennington was goed voor het zingen en het schreeuwen. Goed naar de tekst luisteren deed ik niet, maar er zat een hoorbare pijn en agressie in die het goed doet bij tieners. Ook bij mij.

Omdat de band vrij poppy was begon ik het een tijd lang niet meer serieus te nemen. De band kreeg sowieso veel kritiek en afgeserveerd als de rock boybands van onze tijd. Ik heb zelf lacherig in 2015 van een afstandje naar de band zitten kijken op Pukkelpop.

Maar toen verhing Chris Cornell zich in mei 2017 en Linkin Park deed een eerbetoon aan de Soundgarden zanger met hun nieuwe single One More Light. Chester Bennington met zonnebril op is duidelijk emotioneel tijdens het optreden bij Jimmy Kimmel en zijn uithaal (3.33) gaat door merg en been. Een paar maanden later ontnam hij zijn eigen leven op eenzelfde wijze. Ik heb samen met mijn vader toen naar hun optreden op Rock Werchter gekeken. Een van de laatste shows die ze deden. In het midden van de set neemt Chester de tijd om twee balads, One More Light en Crawling (een van hun eerste singles) voor zijn tienerfans te zingen. Mijn vader en ik waren onder de indruk van het optreden. Mijn vader was toen al doodziek en een van de weinige dingen die we de laatste maanden deden was urenlang series of concertregistraties kijken.

En nu de afgelopen dagen kijk ik weer naar One More Light. En de frictie is er weer. Het is een liedje dat bij alle maatstaven iets corny's over zich uitstraalt: "Who cares if one more light goes out in a sky of a million stars... well I do". En nu zingt bandmaat Mike Shinoda het, want Chester is er niet meer, en zijn stem haalt het net niet helemaal en je hoort de emotie in zijn stem en ik breek iedere keer weer als ik het hem hoor zingen. Zijn bandmaat voor meer dan twintig jaar is er niet meer en hij blijft achter met de liedjes en de herinneringen die ze oproepen. Mijn vader voor meer dan dertig jaar is niet meer en ook ik blijf achter, met de liedjes en de herinneringen die ze oproepen.