De Salade Koning

Ik ben de sultan van salades, de koning van de croutons, de hertog der dressings, ik ben een idioot die zijn hand te ver in de voedselverwerker steekt. Ik sta dan ook niet te kijken van mijn laatste mislukkingen. Maar als niets mislukte, lukte helemaal niets in mijn leven. Nu zat ik op een bankje te wachten op mijn nieuwe sollicitatie.

Op mijn veertiende besloot ik, overtuigd door de club van zevenentwintig, dat ik nooit ouder zou worden dan zevenentwintig. Nu werd ik over enkele maanden dertig. Mijn korte termijnvisie was geen succes. Layne Staley's We Die Young werd hem kennelijk toch niet. Alhoewel hij werd vierendertig en de laatste jaren van zijn leven waren een regelrechte hel. Hoe dan ook worstelde ik nu met een existentiële crisis en het ultieme besef dat nihilisme alleen voor de suïcidale is. Het was al drie jaar over tijd om eens te gaan werken aan een nieuwe koers. Het begon met stoppen met werken in die salade bar, genaamd de Salade Bar. En op de laatste centen verhuisde ik naar Londen toe.

Vier [De hemel smeekt om een opdonder]

4. Met haar op de tanden hunkeren naar liefde. 

Rond half negen word ik wakker op een bank in een schuur in een dorp met de naam Sambeek. Waar de kroegen geen bier in flesjes verkopen en de enige slijterij uitgerekend op zaterdag dicht is. Mijn onderjas dient als kussen. Mijn nek is stijf. Ik lig op de beste bank en misschien wel de beste plaats van de hele groep. De heldere droom van gisterochtend is nergens te bekennen. Rond een uur of drie vannacht toen iedereen in de schuur een plek om te slapen had gevonden kreeg ik een black out en nu ben ik weer wakker. Ik ben niet de enige. Maar het blijft muisstil op de vloer. Behalve twee personen die in gesprek met elkaar zijn.

"Ik heb haar op mijn tanden" hoor ik iemand zeggen en:
"Ik hunker naar liefde" fluistert de stem vervolgens.
"Wacht het past niet" 
Reneé heeft zichzelf gisteren aangeboden om naast iemand te gaan liggen. Farouk ging de strijd aan maar Knabbel heeft het uiteindelijk gewonnen. Of was het Babbel? Hoe dan ook, Jan Willem probeert zijn slaapzak te delen maar het lukt niet helemaal. Hebben ze nou de hele nacht door hebben gebabbeld? Uiteindelijk roept Derek door de schuur:
"ahhh ik hunkerrrr naar liefde" en de hele schuur begint te lachen.

Drie [De hemel smeekt om een opdonder]

3. Een explosieve avond

 Het is al tijden donker en ik ben gefixeerd op de klok van Derek’s Alfa Romeo. We komen veel te laat aan zo. Achteraf staat de klok nog steeds op zomertijd en valt het allemaal wel mee. Het is dus een uur eerder dan ik dacht. Over zomertijd gesproken, weet ik gelijk weer hoe ik aan dat nare hoestje kom. Ik ben het afgelopen weekend wezen skinnydippen met een dame. Het liep tot een blauwtje en onderkoeling. Eindelijk aangekomen in Sambeek zijn we nog lang niet op de plaats van bestemming. We rijden de eerste drie keer gewoon de straat voorbij. Tijd om straatje te keren dan maar weer. Het gegil van een zekere Loes over de telefoon maakt het allemaal ook niet makkelijker op.

Uiteindelijk weten we eindbestemming te halen en komen we later aan dan Job die we eerder hadden achtergelaten op de snelweg. We worden ontvangen door twee dames en de Bergenaren die er al waren. Rudie is ook naar Sambeek gereden en heeft Farouk, Jasper en Gert-Jan meegenomen. Iedereen wordt onthaald door Loes en Renee en dan komen ze bij mij. Stilte. Naast me begint één van de Bergenaren mij voor te stellen:
"Dit is Kurt hij komt helemaal uit Amsterdam." 
 Ik ben bij deze voorgesteld maar er komt geen tegenwoord. Ik steek mijn hand maar uit:
"...En jullie zijn?"
"Hoi, ik ben Loes, maar ik dacht dat iedereen dat hier wel zou weten."

Twee [De hemel smeekt om een opdonder]

2. Boekwerk: Emancipatie van de Moslima

Job springt op en gooit snel het raam open. Het is hier veel te warm. Het is rond negen uur. Al vrij snel beginnen we alweer aan een rondje Gran Turismo. Ik constateer dat we helemaal zijn vergeten om de hasj joint op te roken. En uitzonderlijk als het is begin ik mijn ochtend met deze op te steken. Ingrid vraagt of iemand beltegoed heeft om even haar ouders een sms te sturen om te worden opgehaald. Om tien uur zouden ze voor de deur staan. Max voegt zich inmiddels bij het spelen op de playstation, terwijl Job de nieuwe plaat van The Thermals opzet op vijfenveertig toeren. Voor we weg gaan merk ik een DVD van Michel Gondry op in Job’s kast met alle videoclips van deze beeldkunstenaar.
"Heb je Eternal Sunshine of the Spotless Mind gezien Job?" vraag ik.
"Ja toffe film is dat. Ik heb afgelopen week zijn nieuwste film Science Of Sleep gezien in de Bios hier in Antwerpen" Zegt Job.
Deze vind hij persoonlijk nog beter dan de voorganger dus ik moet deze zeker gaan zien. Job laat het langst op zich wachten maar tegen tienen rijden we terug naar Nederland. Het is met zijn vieren op de achterbank wel erg krap. Daarom neemt Max plaats in de kofferbak die daar al op is ingericht. Ik begroet de ouders van Ingrid en neem plaats achterin. Max mag een CD kiezen om op te zetten en het wordt Led Zeppelin II. Met schaamte van monsterlijke proporties moet ik toevoegen dat ik op dit moment, voor het eerst, in mijn onbeduidende leventje, kennismaak met:

Een [De hemel smeekt om een opdonder]

In 2006 vroeg mijn beste vriend Derek uit Brabant of ik mee wilde gaan op een minitour op 3 en 4 november met zijn band Missing Coins. Dit is de terugblik op drie dagen on the road met een beginnende (en tegenwoordig doodverklaarde) band. Missing Coins speelde deze jaren veel in cafés, jeugdhonken (in Vlaanderen) en zelfs op boerderijen. De vergoeding voor hun optredens bestonden uit avondeten, biertjes en wat benzinegeld. De ervaring was onvergetelijk. Op deze trip sliepen we letterlijk een nacht in een schuur bij de Wijnhoven tweeling (tegenwoordig beter bekend als singer-songwriter duo Clean Pete). Met haar op ons tanden en een hunkering naar liefde waren het drie onvergetelijke dagen. In de laatste plaats door Punker Chris zijn donderende BiFi-scheten, waarvoor we het bestaan van elektrische autoramen nog altijd eeuwig dankbaar zijn. Tegenwoordig speelt deze band niet meer samen en hebben de meeste leden een grotenmensenbaan en dito leven. Maar ik wil nog even éénmaal terug naar die tijd, toen we jong waren en dachten dat we dit voor altijd zouden blijven doen. 

1. Een Rookworst zonder “R” is óókworst! 

Een beetje oriënterend loop ik richting de binnenstad van Bergen op Zoom. Ik kom met een stoptrein uit Amsterdam. Regelrecht vanuit tentamenhal Borchland vlakbij de Amsterdam ArenA, waar ik zojuist een verse onvoldoende heb weten te scoren. Maar dat zijn zorgen voor later. Ik ben onderweg naar Antwerpen. De stoptrein deed na Rotterdam verschillende kleine stops en verlengde de reis met een uur. Maar ik had alle tijd van de wereld en een Discman met extra batterijen. Efficiëntie is niet het doel van deze reis. De kosten van deze reis zijn als het goed is voor de overheid en met het studenten-OV reis ik het hele land af. Het is ook niet logisch eerst in Bergen op Zoom te stoppen, maar ik verwacht vanaf hier met Derek mee te kunnen liften. Wel zo handig. Als ik bijna bij de grote markt ben, krijg ik een belletje van Derek:
"Het slechte nieuws is dat ik al onderweg ben naar Antwerpen. Het goede nieuws is dat je mee mag rijden met Roel Guldemondt, de vader van Ruud, je moet wel nog even een drumstel ophalen. Zorg dat je alles meeneemt wat er staat." 
"Ook de schemerlamp?" 
"Ja is goed. En neem de wasmachine ook maar mee! Oke Joe!" 

The narcisistick

Illustratie: Subtracting

De ochtend begint al met een bepaalde spanning. Het is nog veel te vroeg voor zenuwen. Wellicht komt dat door de dagen aan slaaptekort. Maar ergens weet ik eigenlijk al beter. De omgeving ziet wit van de sneeuw en ik heb het koud. Ik drink een tweede kop koffie terwijl ik sta te wachten op een bushalte. Mijn bus vertrekt om 9.23 uit Alkmaar. Ik ben vanaf acht uur onderweg. Wat zeg ik? Al zevenentwintig jaar te lang onderweg. Alkmaar bevalt mij niet. Het is iets te dicht in de buurt van de gemeente Bergen en dat wekt onrust. Bergen is een plek waar ik gezworen heb nooit meer te komen. Het kwaad komt daar vandaan. Alleen al Alkmaar en de verkeersborden die Koedijk aangeven, wekken bepaalde herinneringen op die ik liever vergeet. Ik ga daar momenteel liever niet op in. Het is zo erg dat ik een moment heb overwogen een griep te veinzen om onder mijn afspraak uit te komen. Maar M. zegt dat ik moet gaan en dat ik erover moet praten. Daarnaast had ik vorige week al griep en ben ik wat bij daar eindelijk vanaf te zijn.

Het mannetje in de hoek

Junior met blauw hoedje.

Ik plof neer op de 3-zitshoekbank bij J. thuis. Deze zaterdagavond komt met een wervelstorm tot een einde. Het voelde als een goede ouderwetse avond uit. Teveel drank en een potje herrieschoppen met mijn oude vrienden. J. neemt de bestelling op. Ik luister maar half als ik instem met een durum döner. Mijn gedachten zijn ergens anders. De andere twee vrienden Ruud en Binky willen ieder een vegetarische pizza. Wat een waanzin. Dat vega gebeuren brengt mij weer even terug de huiskamer in:

"Ongelofelijke sissyboys dat jullie zijn! Eet vlees! Zoals dat gewoon hoort in de natuur. Stelletje kuthipsters."
Ik krijg bijval van J.:
"Ja, echte mannen eten vlees! Tut tut tut, dat vind ik viesssss, of dat vind ik zo zielig voor die beestjes... kom op zeg."

 De drie raken in discussie met elkaar. Ik ben weer even ergens anders. Ik maak me zorgen om onze Junior. We zijn hem al ruim een uur uit het oog verloren. We vermoeden dat hij ergens op de avond is weggeslopen met een meisje. Dat is fijn voor hem. Wie weet komt dat zijn liefdesverdriet ten goede. Maar ik weet het nog niet zo zeker. Ik had als wingman het pad een beetje vrijgemaakt, hij hoefde alleen nog in te koppen. Ze waren samen op zoek naar een trouwring. Hoe veel mooier wil je het hebben? Maar het meisje met een blauw hoedje op heb ik net nog gezien.