1. Een Rookworst zonder “R” is óókworst! Een beetje oriënterend loop ik richting de binnenstad van Bergen op Zoom. Ik kom met een stoptrein uit Amsterdam. Regelrecht vanuit tentamenhal Borchland vlakbij de Amsterdam ArenA, waar ik zojuist een verse onvoldoende heb weten te scoren. Maar dat zijn zorgen voor later. Ik ben onderweg naar Antwerpen. De stoptrein deed na Rotterdam verschillende kleine stops en verlengde de reis met een uur. Maar ik had alle tijd van de wereld en een Discman met extra batterijen. Efficiëntie is niet het doel van deze reis. De kosten van deze reis zijn als het goed is voor de overheid en met het studenten-OV reis ik het hele land af. Het is ook niet logisch eerst in Bergen op Zoom te stoppen, maar ik verwacht vanaf hier met Derek mee te kunnen liften. Wel zo handig. Als ik bijna bij de grote markt ben, krijg ik een belletje van Derek:
"Het slechte nieuws is dat ik al onderweg ben naar Antwerpen. Het goede nieuws is dat je mee mag rijden met Roel Guldemondt, de vader van Ruud, je moet wel nog even een drumstel ophalen. Zorg dat je alles meeneemt wat er staat."
"Ook de schemerlamp?"
"Ja is goed. En neem de wasmachine ook maar mee! Oke Joe!"
Zodra ik ophang gaat opnieuw de telefoon.
"U spreekt met Roel Guldemondt, vader van Ruud Guldemondt. Ik heb de opdracht om je mee te nemen. Waar zullen we afspreken?"
Ik wandel maar weer terug naar het station. Daar pikt hij mij om half zeven op. Ik eet nog snel een broodje als avondeten. Met een dikke Volvo stationwagon komt Roel Guldemondt voorbij scheuren. Ik stap in en we gaan op drumstel jacht.
"Derek heeft een hele mooie Alfa Romeo maar alle spullen gingen daar na twee keer rijden echt nog niet in passen. Het zijn hele aardige jongens, maar een echte oplossing hadden ze nog niet bedacht."
De zelfopoffering van Roel zal bij deze eeuwig dankbaar in geschrifte staan. We praten wat kort over mijn moeizame studie in de Journalistiek en Roel begint al snel een gesprek over zijn studententijd in Israël en een Egyptische treinreis met open ramen door de vriezende woestijn. Hij heeft onlangs na een aantal jaar les op de Hogeschool te hebben gegeven, zijn contract beëindigd en is onlangs een eigen bedrijf in open software begonnen. De kans om Microsoft af te zeiken laat ook ik niet liggen.
We rijden inmiddels op de snelweg en passeren een gele M:
"Ruud moet ongeveer zeven zijn geweest toen hij vroeg: papa wanneer gaan we nou eens naar dat restaurant met die gele “M”? zo een impact hadden reclames gewoon op de kinderen."
"Ruud doet zijn laatste jaar VWO toch?" vraag ik.
“Weet hij al wat hij daarna wil doen?”
"Hij heeft eigenlijk twee keuzes. Hij is wezen kijken bij TU in Delft of hij wil zich storten in zijn grootste hobby: fietsen. Maar het lijkt me beter als hij voor Delft gaat."
"Ja hij heeft nog altijd iets om op terug te vallen."
De telefoon gaat en een onverstaanbare Derek vertelt ons de routebeschrijving waar we ernstig weinig mee kunnen. Een rondvraag bij de plaatselijke frietkot brengt ons verder. We krijgen een boodschappenlijst aan details mee maar Roel dreunt deze gewoon uit zijn hoofd op en op die manier komen we op plaats van bestemming: Via de eerste straat rechts, rechtdoor tot de lampen (stoplichten) dan bij het stadhuis naar rechts. Rond punt (rotonde) driekwart door. Het kanaal over en dan nog twee keer rechts aanhouden. We rijden door een gele poort met daarachter het jeugdhonk van Schoten.
We zijn eindelijk bij het jeugdhuis aangekomen. Als we uitstappen komen toetsenist Jan Willem Franken (JW), gitarist/zoon Ruud Guldemondt en bassist Derek ons tegemoet lopen. Een korte begroeting volgt met het meteen uitladen van de spullen.
"We zijn al aan de late kant."
Derek loopt te stressen dat er van alles beloofd is maar het een regelrechte ramp schijnt te zijn:
"Ze hebben niet eens een PA set en nu is Max die snel nog aan het kopen, regelrechte chaos man, ik word helemaal gek!"
Inderdaad ik had zanger Max Majorana op het station van Roosendaal in een flits nog gezien. Hij zei dat hij haast had. Als ik weer terugloop naar de parkeerplaats is Roel alweer vertrokken. Ik wilde hem nog bedanken voor de lift. Helaas. Het jeugdhuis is klein. Te klein om iedereen binnen te hebben. Daarom staan de deuren open en is buiten nog een grote tent opgezet met zitplaatsen en een tafelvoetbal. Dit maakt het wel meteen al erg koud allemaal. Langzaam maar zeker komen een paar oude bekende binnen rollen. Rudie Verbunt en Farouk El Moujahir die ook aanwezig waren bij een eerder optreden in het Belgische Nossengem en Chris, die ik alleen maar van naam ken. Rudie is een alternatieve knul met lang blond haar en kijkt een beetje scheel. Hij is zonder meer de trouwste aanhanger van de band en studeert Geschiedenis. Farouk is de meest Nederlandse Marokkaan die ik ooit heb ontmoet. Hij studeert voor docent Maatschappijleer en spreekt beter Nederlands als ik dat doe. Of dan ik dat doe? Ik weet het nooit. Farouk is ook een trouwe fan en altijd goed voor een feestje. Chris is een grote en dikke punker met een bril op en heeft voor Ruud Guldemondt een paar keer dienst gedaan als gitarist van de band. Tot hij werd ontslagen omdat zijn stijl toch niet helemaal bij de band paste. Te Metal.
Vrijwel meteen ontstaat een discussie met de Belgische organisatie. Vanavond was het de bedoeling dat Missing Coins en een Belgische band zouden spelen maar ondanks dat nog niet alles geregeld is moeten de Coins wel gewoon op tijd beginnen zodat iedereen evenveel kansen heeft. Het moet voor tien uur namelijk weer stil zijn. Volslagen zotte redenatie en de Coins beginnen uiteindelijk maar hun eerste nummer zonder zang. Belgen zijn kritische luisteraars en hebben nogal eens de neiging iets af te wijzen als ze het niet meteen herkennen. Daarom staat het gros van de bezoekers vanavond buiten.
Door de open deuren mag de band niet hard spelen en wordt de set steeds onderbroken door klagende Belgen. Als de Coins het nummer Non Smoking inzetten komt iedereen toch even naar binnen om te luisteren en ook bij het slotnummer Brainwash Love zijn de meeste zeer onder de indruk.
De Belgische coverband na de Coins kan gelijk rekenen op een volle zaal en zet een hele slechte Song 2 van de Britse band Blur in.
~Whoooooo Hoooooo~
Van de overige set kan ik verder niets meer opmaken. Het is ook nogal wat om een coverband te zijn zonder zanger, want die had geen zin weet de gitarist ons tussendoor te melden. Aan het enthousiasme van de kijkers ligt het verder niet, al klinkt het nog zo slecht. Tegen het einde van hun set komt er leven in het jeugdhonk met een herkenbare cover. Dit keer Killing In The Name Of van Rage Against The Machine. Waarom er drie microfoons op het podium staan is mij niet duidelijk, want niemand gebruikt deze. De band maakt een grove fout door één van de microfoons aan het publiek te geven. De Belgen zingen zachtjes mee. Maar de Hollanders willen ook hun zangtalent laten horen. We pakken nog een tweede microfoon van een standaard en beginnen daar met z’n zessen in schreeuwen. Dit is wel Killing In The Name Of waar we het over hebben en voor een moment explodeert de zaal. Meerdere zijn bekent met de tekst en de strijd Nederland - Belgie loopt hoog op. Zo word er ook wat gemosht met mij voorop zonder dat de sfeer vijandig wordt. Dit is wat mij betreft de climax van de avond, maar de Belgen moeten het moment helaas verpesten met nog één onbeduidende toegift.
"Hey stel me eens aan de vriendin van haar voor?" Vraagt JW aan Ruud. Knabbel (Ruud) en Babbel (Jan Willem) zijn vanavond in de weer met hun versierkunsten, wat altijd vermakelijk voor de rest van de groep is. Katrien is de naam van de ene. Maar de naam van de andere krijg ik nooit te horen deze heeft duidelijk geen interesse in ons duo en loopt weg. Tijd voor een time out in het opberghok waar we alle spullen hebben neergezet. Wat onderbroeken lol met Farouk en even op een paar banken zitten. Hier worden de slaapplaatsen voor vanavond verdeelt. Ik hoef gelukkig niet in dit koude hok te overnachten of nog op een onmogelijke wijze weer naar huis. Ik mag bij Job Franken (drummer) in bed. Job en Max hebben een studentenkamer in Antwerpen en we willen nog gaan stappen met zijn allen ergens in Antwerpen.
Ik regel ter plekken ook weer een lift de volgende dag naar Bergen op Zoom. Samen met Job, Max en zijn vriendin Ingrid gaan we richting de studentenflat. JW, Ruud, Derek, Farouk en Chris blijven achter bij het jeugdhuis om op de spullen te passen en slapen in het scoutinglokaal. wij lopen de straat uit naar de bushalte en zijn luidruchtig bezig. De prullenbak bij de busstop plaats moet het al gauw ontgelden omdat Max besluit deze even water te geven. Ik en Job pakken het wildplassen wat meer subtiel aan en lopen naar de overkant van de straat waar bomen staan. Lang uitlekken is een tactiek waar we het samen over eens zijn. "Je neemt je tijd voor die dingen." Max betaalt voor de nachtbus wat hem vier euro in totaal kost. In de bus zit een Aziaat in zijn stoeltje te slapen en wij nemen plaats aan de andere kant van hem.
"Waar ken je Derek eigelijk van?" vraagt Job.
"Dat is een lang verhaal."
Mijn vaste reactie, maar dit keer kom ik daar niet zo gemakkelijk mee weg. Met tegenzin vertel ik het verhaal:
"Ja ik ken hem via internet."
"Wat ook al via scholieren.com?" vraagt Max.
"Nee nog erger. Via een Playstation forum..."
De heren kunnen het maar amper bevatten en komen hier waarschijnlijk nog regelmatig op terug.
We stappen uit en gaan gelijk naar een café tegenover de eindhalte.
"hier maken ze hele relaxte eieren voor je in de ochtend, gratis en voort niets" vertelt Max. Een fijne stamplaats van een poolcafé dus. Ik betaalde deze poolronde, sinds Max de bus heeft betaald. Job leverd zijn ID kaart in voor tafel 3. Job en Max zijn de eerste die tegen elkaar gaan poolen. Tijd om goed op te letten want ze spelen andere regels als in Amsterdam. Max wint uiteindelijk en mag tegen mij spelen. Ik bak er helemaal niets van in deze toestand.
"Kurt, YOU DIE!" schreeuwt Max verwijzend naar mijn T-shirt van de band Mono. Twee potjes zijn meer dan genoeg en we gaan eten. Ik betaal voor het half uurtje poolen en we gaan op zoek naar voedsel. Eerst richting een avondwinkel die wel heel erg betaalbaar is. Ze hebben te veel keuze en een keuze maken is onmogelijk. Maar ik en Max komen tot de overeenstemming dat de curry chips erg lekker is. Deal. Doen we.
"Deze snackbar heeft gewoon geen naam", vertelt Job.
Een naamloze snackbar? En dat klopt ook nog. De tent heeft op de muur geen uithangbord. Niets. Het is een snackbar met een glazen wand waar je door naar binnen kijkt. We stappen binnen en Max en Job weten meteen wat ze willen. Ik verzoekt alleen nadrukkelijk om Hollandse mayonaise in plaats van de Belgische zure variant. Ondertussen laat ik om de vier seconden een zak chips op de grond vallen vallen. Achter ons zitten enkele Belgen van voorbij de vijfentwintig hun snacks te nuttigen en een dame steekt een sigaret op. Daar is de frietboer duidelijk niet van gediend en verzoekt op zijn Belgisch vriendelijk om buiten te gaan roken. De vrouw is onaangenaam verrast door dit verzoek en moppert zich een weg naar buiten toe. Max besteld een hamburger, Ingrid een patat met Belgische mayonaise en Job voor mij een patat met zoete en een of ander soort kruiden erover. We nemen buiten plaats op een paar bankjes. Zo onbeschaafd als dat naar binnen gaat is het nu tijd om de studentenflat op te zoeken.
Uit het niets spreekt Max opeens de woorden:
"Ja maar Rookworst zonder “R” is óókworst."
MIJN LEVEN IS NA VANDAAG NOOIT MEER HETZELFDE.
Dit overschaduwd zijn andere opmerking over homoseks zo fenomenaal dat ik inmiddels weer vergeten ben hoe dat ook alweer precies zat. We zijn bij de plaats van bestemming. Een brakke deur door. Over de post heen stappen van de vele studenten die hier wonen en het trappenhuis in. Het is een slechte trap waar tapijt zo goed als afgesleten is en twee verdiepingen naar boven strompelen we de kamer in.
De kamer van Job en Max heeft twee delen. De eerste is die van Max. Een bureau vol boeken, een matras op de grond en verder niets bijzonders. Tussen de twee delen is geen deur maar enkel een gordijn die de kamer van elkaar moet afsluiten met daarachter de keuken. Wederom minimaal aan attributen maar wel een platenspeler. Ik in dronken bui, wil gelijk naar de kraan om te drinken. Dit word bijna op tijd nogal afgeraden dus na een slok houd ik het snel voor gezien. De macht der gewoonte. Er bevind zich nog één deur in dit huis en die is van het toilet/badkamer. Deze wil nog wel eens klemmen en met geweld krijg je deze dicht of open.. Parallel aan de keuken is de laatste kamer die ook geen deur heeft maar iets van houten luxaflex ter privacy. Dit is het meest gezellige deel van het huis met een kast vol platen en Compact Disc’s, wederom een bureau en een heel antiek bed. Maar nog meest belangrijk de eerste playstation plus een televisie.
Job zet meteen een plaat op. Dat het half drie is maakt voor hem niet uit. We mogen allemaal inclusief de buren van Daft Punk genieten. Max en Ingrid zoeken al vrij snel hun bed op. Ik en Job vinden het tijd voor een joint, chips, de fles water van Max en Tony Hawk’s pro skater 2. Jeugdsentiment op deze vrijdagnacht. Het woord met Horse wordt DEREKTAAL en daar gaan we dan. Dronken, op weg stoned te worden, gekluisterd aan deze game. Het concept van horse even in het kort: Je mannetje op skateboard gaat een trucje uitvoeren. Daar krijgt hij een aantal punten voor en dan is het aan je tegenstander deze score te overtreffen. Net zolang tot iemand of niet genoeg punten haalt of onderuit gaat. Per keer dat je verliest krijg je een letter, als een soort omgekeerd galgje. Tot mijn spijt ben ik de eerste die verliest.. Ik verlies twee keer van Job en weet één keer van hem te winnen.
Daarna is het tijd voor Gran Tourismo. Dat gaat me een stuk beter af als Tony Hawk. Het wordt een doelloze race met veel botsen en van de baan raken voor beide van ons. Tegen het vierde rondje besluit ik maar tegen het verkeer in te rijden en vlug daarna is het tijd om er maar mee op te houden. "Ik snap wel waarom jij Derek van een Playstation forum kent" zegt Job. Er volgt nog een korte conversatie over het bed waar we in liggen. Dat was nog van Job’s oma geweest. Details die je echt wilt weten. Nou ja het is een goed tweepersoonsbed en je moet maar hopen dat hij schoon is en of vriendinnetje Evy niet recentelijk nog langs is geweest. Het duurt niet lang voor de black out. Niet echt een black out want, de droom staat me de volgende ochtend nog goed bij. Een rare mix van de huidige gebeurtenissen en het aankomende tentamen verpakt in een surrealistisch jasje. Maar voor een moment ging ik even op zwart.
No comments:
Post a Comment